ΓΙΑ ΣΕΝΑ
Το δίδυμο ξαναχτύπησε.
Έχουν παιδιά, εγγόνια, αλλά μυαλό δεν βάζουν...
Τον προηγούμενο αιώνα με τον Νίκο Καρβέλα περνούσαμε όμορφα.
Δεν ήταν μόνο ο στίχος που ήταν φαιδρός, ήταν και η μουσική που έγραφε που είχε ρυθμό, είχε rock n roll, είχε έρωτα, είχε ένα καρβελικό ενδιαφέρον-μούρλα, το οποίο μετέφερε στους ακροατές. Έλεγες βρε τον μπαγάσα τον Καρβέλα...
Κατά την περσινή σεζόν παρακολούθησα την όπερα "Οι καμπάνες του Edelweiss" με πρωταγωνίστρια την Άννα Βίσση που με μεγάλη αξιοπρέπεια φωνητική πήγε τα γραπτά του Καρβέλα ένα σκαλοπάτι επάνω. Η Τάνια Τρύπη 100 σκαλοπάτια επάνω.
Όμως αυτό δεν το χρειαζόμαστε αγαπημένε Καρβέλα των νιάτων μας.
Έχει άγχος! Είναι έτοιμο να εκραγεί! Θα τρακάρει! Ήδη έχω ταχυπαλμία!
Μια ατελείωτα μονότονη πιανιστική συνοδεία δια χειρών Νίκου ,που μοιάζει με άσκηση Czerny(The art of Finger Dexterity)ή Moszkowsky(15 Virtuosic Etudes) κυνηγάει πέρα από τον μετρονόμο, τη φωνή της Βίσση που με τη σειρά της την κυνηγάνε αυτοί οι στίχοι περί καμένου μυαλού, ανάξιου προσώπου, εύρεση τρόπου μελλοντικού θανάτου ενάντια στις πιθανότητες, δαίμονες , πέσιμο στο κενό, βόλτα γύρω από το μηδέν, ξεστόμισμα κακιών, σχεδιασμό με φίλους πατέντας για εκδίκηση και εν τέλει βούλιαγμα στη θάλασσα με τάσεις αυτολύπησης...
Και επειδή το νόημα είναι ίδιο, κρατάω το "Για σένα θα πεθάνω".
Ας της πει κάποιος ότι χαραμίζει τσάμπα μια φωνή που δεν είναι σαν της Αρλέτας, αλλά δεν την λες και "χαμήλωσέ το".
Κρίμα Άννα τόσα χρόνια!!!
Οκ έρωτας. Καψούρα! Και ποιος δεν έχει καψουρευτεί λάθος άνθρωπο; Ποιός;;;
Αλλά πάρτε σύνταξη.
Και οι δύο ,αν είσαστε καλλιτεχνικό πακέτο.
Ή γυρίστε το στην όπερα που κάπως τσουλάει βρε αγάπες μου!
