GOING BACK TO MY OWN ONES- IRISH HEARTBEAT

Oh won't you stay
Stay a while with your own ones
Don't ever stray
Stray so far from your own ones
Cause the world is so cold
Don't care nothing for your soul
That you share with your own ones

Don't rush away
Rush away from your own ones
Just one more day
One more day with your own ones
Cause the world is so cold
Don't care nothing 'bout your soul
That you share with your own ones

There's a stranger
And he's standing at your door
Might be your best friend, might be your brother
You may never know

I'm going back
Going back to my own ones
Come back to talk
Talk a while with my own ones
Cause the world is so cold
Don't care nothing 'bout your soul
You share with your own ones

Oh won't you stay
One more day with your own ones
Don't rush away
Rush away from your own ones
This old world is so cold,
Don't care nothing for your soul
You share with your own ones


........................................................................................

Σας γράφω στο πλαίσιο της εβδομαδιαίας μελέτης και προετοιμασίας της εργασίας για το μάθημα της γραφολογίας.

Κάθε Παρασκευή, ο δάσκαλος Άνθιμος περιμένει μέσω mail την εργασία για το μάθημά του. Έχοντας βγει εκτός προγράμματος αυτή την εβδομάδα και έχοντας σχεδόν πειστεί ότι εργασία δεν πρόκειται να του παραδώσω μπαίνοντας έτσι στο πάνθεον των ασυνεπών μαθητριών, είπα να το γλεντήσω λίγο με τον Van.

Θα μου πείτε ό,τι θα έλεγε και η γιαγιά μου: βρέξε κώλο, φάε ψάρι. 

Όμως, όχι ρε. Δεν διαβάζω απόψε να πούμε...

Δεν γουστάρω.

Τσακώθηκα με την διορία. Άσε μας καλή μου...

Με τον Άνθιμο θα κάνουμε ταμείο αργότερα...

Εξάλλου ο καημός του είναι μέσω της γραφολογίας να ανακαλύψουμε το ασυνείδητο μας , το οποίο βγαίνει στο χαρτί και έτσι να γίνουμε καλύτεροι. Σχετικό το καλύτεροι. Διότι αν εμένα θέλει βελτίωση το κομμάτι με τα ένστικτα και τα υλικά αγαθά και αρχίσω να καταθέτω τον μισθό μου στα κόκκινα πέλματα του Christian Louboutin, καήκαμε. Ναι μεν θα έχω φοβερή συλλογή με γόβες αλλά θα πεινάσει ο Ιάσονας και ο Στέλιος. 

Κάπως έτσι σκέφτομαι και την υπερβολή να πάω Ισπανία για να ακούσω ζωντανά τον Van Morrison, όπως αντίστοιχα θα πάει ο φίλος Μανώλης στη Βαρκελώνη για να δει την Μπάρτσα. Ο Μήτσος λέει ότι πρέπει να βιαστώ διότι ο Van τα έχει τα χρονάκια του. Δεν είναι δραπέτης, αλλά δεν τον λες και απλά ώριμο.

Είναι πολλά τα ερωτήματα σχετικά με το συνειδητό και το ασυνείδητο.

Το συνειδητό μονίμως κρύβει το ασυνείδητο. Προσπαθεί να το κουκουλώσει, να το πνίξει. Κομπλεξικό παιδί μου.

Σου λέει άμα βγει το άλλο στη φόρα, πάει θα γίνουμε μπάχαλο. Και έτσι ξεκρεμάμε οι περισσότεροι τις μάσκες από την ντουλάπα πρωί πρωί τις φοράμε και ξεκινάμε την ημέρα μας. Δύσκολο το μασκέ. 

Δεν ξέρεις από που θα το βρεις. Χα χα!

Βλέπεις τον άλλο με μάσκα φυτού-βαλεριάνα και σου την πέφτει το λιοντάρι ασυνείδητο του ή βλέπεις αντίστοιχα τον μασκοφόρο τίγρη να σου τρίβεται σαν γάτα. Έχεις ετοιμαστεί για επίθεση και ξαφνικά ακούς νιαούρισμα. Έχει τρελαθεί ο κόσμος!

Άδικο έχω; 

Εδώ κουμπώνει αυτό που σχεδόν φωνάζει ο συνάδελφος Αλέκος πολλές φορές στη δουλειά:συνάδελφοι, σας παρακαλώ, ισορροπήστε τη σεξουαλική σας ζωή!

Χα χα χα χα. Θα έλεγα πιο κομψά συνάδελφοι βρείτε τα με το ασυνείδητό σας. 

Αυτό λέει κάπως  και το τραγουδάκι:

Don't rush away

Rush away from your own ones

Just one more day

One more day with your own ones

Cause the world is so cold

Don't care nothing for your soul

That you share with your own ones.

Οι πολλές συγκρούσεις οδηγούν σε νοσηρότητα. Ασθένειες. 

Θέλει ψάξιμο το μέσα μας και θωράκιση. 

Διότι αν θα έδινα μια ευχή σε κάποιον θα του έλεγα: σου εύχομαι να αντέξεις αυτό που ξεπερνάει τη συνήθεια, που αλλάζει την ρουτίνα, είτε καλό, είτε κακό.

Είμαστε ένα ή τουλάχιστον προσπαθούμε να γίνουμε ένα μόνο με τον εαυτό μας. Με κανέναν άλλο. Ούτε συγγενή, ούτε σύζυγο, ούτε φίλο, ούτε γκόμενο, ούτε συνάδελφο, ούτε τον θεό τον ίδιο. Κανείς δεν είναι ίδιος και ένα με κανέναν άλλο.

Συμφιλίωση λοιπόν με τα μέσα μας και στρογγυλοκάθισμα στον θρόνο μας. Και σκαμπό έστω. No problem. 

Δεν θέλουμε την μάχη με τον οργανισμό μας.

"Η αρρώστια είναι η άρνηση του εαυτού μας να προχωρήσει", λέει ο Άνθιμος.

Αυτό ισχύει από τη δυσπεψία, έως την ανίατη. 

Πας πουθενά με δυσπεψία; 

Στόχος να φεύγουμε μπροστά. Όχι να έχουμε καούρες. 

Φιλιά! 

Καληνύχτα!

LOVE TO HATE YOU vs TO LOVE SOME(ANY)BODY

ERASURE: Ι LOVE TO HATE YOU

Waoh Oh Oh Oh! Waoh Oh Oh Oh! Waoh Oh Oh Oh!

Waoh Oh Oh Oh! Waoh Oh Oh Oh! Waoh Oh Oh Oh!

I'm crazy flowing over with ideas

A thousand ways to woo a lover so sincere?

Love and hate what a beautiful combination

Sending shivers up and down my spine

For every Casanova that appears

My sense of hesitation disappears

Love and hate what a beautiful combination

Sending shivers up and down my spine
And the lovers that you sent for me
Didn't come with any satisfaction guarantee
So I return them to the sender

And the note attached will read

How I love to hate you

I love to hate you

I love to hate you

I love to hate you

Oh you really still expect me to believe

Every single letter I receive

Sorry you what a shameful situation

Sending shivers up and down my spine

I like to read a murder mystery

I like to know the killer isn't me

Love and hate what a beautiful combination

Sending shivers make me quiver

Feel it sliver up and down my spine

And the lovers that you sent for me

Didn't come with any satisfaction guarantee

So I return them to the sender

And the note attached will read

How I love to hate you

I love to hate you

I love to hate you

I love to hate you

..........................................................................................

Άκου τώρα; Άκου τι σκέφτηκε ο στιχουργός και όχι μόνο.

Love and hate what a beautiful combination /Sending shivers up and down my spine!

Παιδιά ο τύπος το φιλοσόφησε το πράγμα. Σκέφτηκε, μόνο αγάπη πολύ ζάχαρη. Μόνο μίσος, πολύ ξινό. Ή από βαρεμάρα θα έσβηνε η σχέση ή από φόνο. Οπότε Ι love to hate you, είναι το καλύτερο. Γλυκόξινο ωσάν το κινέζικο φαγητό και βασανιστήριο. Πρόσθεσε και μια ωραία επαναλαμβανόμενη μελωδιούλα και έτοιμο το άσμα. 

Να πως μπορείς να μιλήσεις για το μίσος. Με ένα σουξέ. 

Ξέρω. Ξέρω. Όλοι υπέρ άνω είναι και δεν μισούν κανένα και το μίσος είναι του διαβόλου και δείχνει άνθρωπο κακό και επικίνδυνο που θα έλεγε και η γιαγιά μου.

Δεν τα πιστεύουμε αυτά. Έτσι τα λέμε για να γεμίζουμε φιλοσοφικές βραδιές και σελίδες. 

Η επικαιρότητα, η ευρωπαϊκή, φανερώνει μίσος με το τσουβάλι. Η τρομοκρατία βγήκε από τα πολιτικά και κοινωνιολογικά εγχειρίδια και σουλατσάρει κάνοντας την πρακτική της σε θέατρα, σταθμούς μετρό, αεροδρόμια, εμπορικά κέντρα.

Καμία αγάπη δεν βλέπω. Εσείς; 

Πάστορες, ιερείς και ποιμένες αποτύχατε! Λυπάμαι!

Αστυνομία και στρατό βλέπω στους δρόμους παρέα με ασθενοφόρα και την ιστορία να καταγράφει αιματηρές επετείους τρομοκρατίας. Πλήρης η αποτυχία μοιρασμένη ισόποσα σε όλους. Δεν φταίω δεν υπάρχει. Το μίσος το έχουμε μέσα μας. Και την ευθύνη, επίσης.

 Τι κάνουμε; Την πετάμε από πάνω μας με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο ή το ευρωπαϊκό -συμπληρώνω εγώ;». -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι....αναφέρει ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Ο Καστοριάδης έγραψε για το μίσος προς τους άλλους και για το δεύτερο είδος αυτού,δηλαδή το μίσος για τον ευατό μας. Και οι δύο εκφράσεις έχουν ως κοινή ρίζα την αδυναμία μας να δεχτούμε το διαφορετικό. Κατά τη διαδικασία της κοινωνικοποίησης μας και οι δύο διαστάσεις μετριάζονται κατά πολύ μέσα από ένα μόνιμο αντιπερισπασμό των κοινωνικών εποικοδομητικών ασχολιών μας. Για παράδειγμα μέσω του αθλητισμού ή των κοινών πολιτικών αγώνων. 

Δυστυχώς όμως μένει υπόλοιπο. 'Οσο και αν αυτές οι διέξοδοι κατευθύνουν και κατευνάζουν την καταστροφική ενέργεια του μίσους ένα μέρος του μένει φυλαγμένο σε μια δεξαμενή έτοιμο να μετατραπεί σε καταστροφική δραστηριότητα που θα στραφεί εναντίον άλλης ομάδας, δηλαδή πόλεμο. Δεν είναι η μοναδική αιτία του πολέμου το μίσος  ,αλλά είναι όρος ουσιαστικός και απαραίτητος.

Στην περίπτωση που το εναπομείναν μίσος που φυλάττεται στη δεξαμενή δεν οδηγήσει σε πόλεμο, εκδηλώνεται υπόκωφα με τη μορφή της περιφρόνησης, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.

Η κάθε κοινωνία αναπτύσσει νόμους κανόνες και δομές ενδυναμώνοντας τα σε συνάρτηση της καταστροφικής τάσης των μελών της. Αυτοί οι νόμοι είναι ανώτεροι από τους νόμους, τα πιστεύω και τα έθιμα των άλλων. Έτσι δημιουργείται ένα πλέγμα που θωρακίζει τους συγκεκριμένους ανθρώπους και τους κοινωνικοποιεί προσφέροντας την πλήρη αρμονία στις ψυχικές τους ανάγκες. Ο, οτιδήποτε έξω από αυτό και ξένο σε αυτό, αποτελεί απειλή της ομάδας, του χωριού, της πόλης , της θρησκείας αυτού και απειλή για την ίδια του τη ζωή. Οι κανόνες μας είναι το καλό. Το καλό είναι οι κανόνες μας. Οι κανόνες μας δεν είναι ίδιοι με των άλλων, άρα οι κανόνες τους δεν είναι καλοί. Αποκλεισμός του άλλου λοιπόν. Αδυναμία αποδοχής της διαφορετικότητας. 

Στο σήμερα, ο καπιταλισμός οδήγησε σε κατάρρευση των αρχών. Μαζικές εκρήξεις εθνικού και ρατσιστικού μίσους κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα από μια συσπείρωση για λόγους ταύτισης γύρο από τη θρησκεία, το έθνος, την ράτσα. Όλο αυτό φουντώνει το μίσος προς τους ξένους. Οι πολιτισμένοι σαλτάρουν με τον καπιταλισμό. Οι μη ευρωπαίοι με την εισβολή του μοντέρνου τρόπου ζωής και της ιμπεριαλιστικής απειλής. Εθνικός και θρησκευτικός φανατισμός αναπτύσσεται στην πρώτη γραμμή άμυνας-επίθεσης. Οι ευρωπαίοι αποζητούν την επιβολή της ανωτερότητας τους, ανίκανοι να δεχτούν τη διαφορετικότητα. Οι μη ευρωπαίοι νιώθουν την απειλή του πλαισίου των νόμων, κανόνων, εθίμων τους, όλων αυτών δηλαδή που τους κοινωνικοποίησε. Τα παραδοσιακά σημεία αναφοράς τους κονιοποιούνται ως κατώτερα, λανθασμένα, άσχημα, φριχτά, αηδιαστικά,διαβολικά.

Αυτό συμβαίνει όταν μια κοινωνία συναντά μια άλλη. Τρεις πιθανές εκτιμήσεις: οι άλλοι είναι ανώτεροι από εμάς, ή ίσοι, ή κατώτεροι. Στα δυο πρώτα πρέπει να αποποιηθείς τα σημεία αναφοράς σου, ή τουλάχιστον να τα θέσεις υπό αμφισβήτηση. Η τρίτη εκτίμηση, όμως, είναι αυτή που δημιουργεί τις αρνητικές προσεγγίσεις και δυναμώνει την περιφρόνηση, φέρνει τον αποκλεισμό, την απομόνωση, το μίσος, την τρέλα και τον πόλεμο. 

Αυτό λοιπόν είναι το μίσος. Η άρνηση της ψυχής να δεχτεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο. Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου γράφει ο Καστοριάδης επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθε ιδέα για μία «διαφανή» κοινωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμενική συμφιλίωση.

Το ίδιο συμβαίνει και στην αγάπη. 

Αν τροφοδοτείς το Love to Hate you ,ή πικραμένος είσαι όπως ο στιχουργός, ή έτοιμος για πόλεμο και διάλυση. 

Ας προτιμήσουμε, λοιπόν, τo   To Love Somebody  ή ακόμα καλύτερα To Love Anybody...

Let me throw my love all around you....

Καλό Ξημέρωμα ή Εξημέρωμα με αγάπη....

ΜΙΑ ΤΑΥΤΙΣΗ!!!

Lloyd deMause is director of The Institute for Psychohistory, which is in New York City and has 17 branches in various countries. He is editor of The Journal of Psychohistory and president of the International Psychohistorical Association. He was born in Detroit, Michigan on September 19, 1931. He graduated from Columbia College and did his post-graduate training in political science at Columbia University and in psychoanalysis at the National Psychological Association for Psychoanalysis. He has taught psychohistory at the City University of New York and the New York Center for Psychoanalytic Training, is a member of the Society for Psychoanalytic Training, and has lectured widely in Europe and America. He has published over 80 scholarly articles in such periodicals as The Nation, Psychology Today, The Guardian, The Journal of Psychoanalytic Anthropology, The Journal of Psychohistory, Sexual Addiction and Compulsivity, Psyche, Kindheit, Texte zur Kunst, Psychologie, Psychologos: International Review of Psychology, Psychoanalytic Beacon and Psychologie Heute. He is on the editorial board of Familiendynamik, The International Journal of Prenatal and Perinatal Psychology and Medicine and Mentalities/Mentalites. His books include The History of Childhood, A Bibliography of Psychohistory, The New Psychohistory, Jimmy Carter and American Fantasy, Foundations of Psychohistory, Reagan’s America, The Emotional Life of Nations, and The Origins of War in Child Abuse. His work has been translated into nine languages. He has three children: Neil, Jennifer and Jonathan. 

Γράφει λοιπόν στο βιβλίο του με τίτλο :The Origins of War in Child Abuse

...The alternate self of the warrior draws upon the same neurobiological states of mind as pre-psychotic and autistic children access, both conditions resulting from early amygdalan, prefrontal cortex and insula damage.118 Both autistics and military groups demonstrate the failure of autonomy. This can be seen concretely in all the odd actions that the military demonstrates that are similar to autistics. Autistics walk about with arched backs and stiff legs and arms, and so do soldiers (called marching). Autistics flap their arms and hit their heads and so do soldiers (saluting).119 Autistics avoid eye contact and don’t recognize you as they pass you, and neither do marching soldiers.120 Autistics don’t talk (troops in formation), love repetitive exercise (endless marching), retreat into their autistic shells to ward off expected attack (military armor), and are “fascinated by mechanical moving parts” (military vehicles).121 Autistics and troops march about to drums (like the shaman’s 100 drum made of the Cosmic Tree of Heaven that induces trance) and wear costumes with metal ornaments (like shaman’s costume).122 All of these rituals explain why the military are called “infantry”—they feel infantile, like infants fearing death. They put themselves into their infantile war trance alters...

[σ.100]« Στους στρατιωτικους, ο σχιζοειδης εναλλακτικος εαυτος τους (“πολεμιστης”) εχει κοινη νευροβιολογικη βαση με την κατασταση των προψυχωσικων και αυτιστικων παιδιων. Εχουν κοινη αιτια την πρωιμη βλαβη της αμυγδαλης, του προμετωπιαιου φλοιου και της νησιδας.118 Τοσο οι αυτιστικοι οσο και οι στρατιωτικοι σε παραταξη εκδηλωνουν την απωλεια της αυτονομιας. Αυτο ειναι χαρακτηριστικο των αλλοκοτων στερεοτυπων που εχουν κοινα. Οι αυτιστικοι βαδιζουν με κορμο σε χαρακτηριστικη λορδωση, με ακαμπτα χερια και ποδια, οπως και οι στρατιωτες (το ονομαζουν παρελαση). Οι αυτιστικοι χτυπουν σπασμωδικα το κεφαλι τους οπως και οι στρατιωτικοι (στρατιωτικος χαιρετισμος).119 Οι αυτιστικοι αποφευγουν την οπτικη επαφη με τα ματια του αλλου οπως και οι στρατιωτες σε σταση προσοχης.120
Οι αυτιστικοι δεν μιλουν (στρατιωτικο σωμα σε παραταξη), προτιμουν μονοτονες επαναληψεις (ατελειωτη παρελαση) κλεινονται στο αυτιστικο τους οστρακο (στρατιωτικη θωρακιση) για ν’αποκρουσουν αναμενομενη επιθεση, ελκυονται απο κινουμενα μηχανικα μερη (οπλα, οχηματα).121
Βαδιζουν υπο τους ηχους τυμπανων, οπως το τυμπανο του σαμανου που προερχεται απο το Ουρανιο Δεντρο και προκαλει εκσταση. Φορουν στολες με εντυπωσιακα εξαρτηματα οπως ο σαμανος.122 […]

................................................................

Λες;
Ψάχνομαι γενικώς από τότε που το διάβασα.
Μια νευρολογική βάση να μην σας πω και πάνω από τη βάση, την έχω. Διαγνωσμένο.
Όμως....
Ευτυχώς έχω καμπούρα.
Άκαμπτα πόδια και χέρια, λόγω πισίνας ανθρωπέ μου.(Tο μυστικό μου κορίτσια; Bατραχοπέδιλα και γάντια εκγύμνασης)
Χτυπώ το κεφάλι, όταν βουρτσίζω μαλλιά ή τα στεγνώνω με πετσέτα.
Αποφεύγω την οπτική επαφή διότι είμαι μύωπας οπότε δεν έχει νόημα.
Μιλάω συνεχώς ,έως και παραμιλάω.( Έχω και γω τα δικά μου)
Είμαι πολύ κοινωνική και τα μόνα μηχανικά μέρη που με ελκύουν είναι τα γρήγορα αυτοκίνητα.
Δεν μου αρέσει να προκαλώ ούτε ντυμένη, ούτε γυμνή.
Βαδίζω στο ρυθμό της κούρασης ή της ξεκούρασης μου εκτός αν παίζω ή ακούω μουσική οπότε βαδίζω στον ρυθμό γιατί τον διαθέτω διάολε. Κακό είναι;  Διότι αν δεν μπορείς να αποφύγεις μια παρέλαση, απόλαυσέ την.
Χρόνια τώρα ακυρώνω το θέμα παρέλαση μέσα μου, λόγω φιλοσοφίας και ιδεολογίας. Όμως υπάρχει μια περηφάνεια εκείνη τη στιγμή. Μια ανατριχίλα. Αυτό το συναίσθημα δεν μπορώ να σας το αναλύσω. Ή το νιώθετε ή όχι.
Ναι, να καταργηθούν οι παρελάσεις δεν λέω.
Όμως το βιβλίο αυτό περιγράφει την εικόνα και μόνο. Τα υπόλοιπα;

Τί βιβλίο θεέ μου... αν υπάρχεις!

...ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ!

ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Το δίδυμο ξαναχτύπησε.

Έχουν παιδιά, εγγόνια, αλλά μυαλό δεν βάζουν...

Τον προηγούμενο αιώνα με τον Νίκο Καρβέλα περνούσαμε όμορφα.

Δεν ήταν μόνο ο στίχος που ήταν φαιδρός, ήταν και η μουσική που έγραφε που είχε ρυθμό, είχε rock n roll, είχε έρωτα, είχε ένα καρβελικό ενδιαφέρον-μούρλα, το οποίο μετέφερε στους ακροατές. Έλεγες βρε τον μπαγάσα τον Καρβέλα...

Κατά την περσινή σεζόν παρακολούθησα την όπερα "Οι καμπάνες του Edelweiss" με πρωταγωνίστρια την Άννα Βίσση που με μεγάλη αξιοπρέπεια φωνητική πήγε τα γραπτά του Καρβέλα ένα σκαλοπάτι επάνω. Η Τάνια Τρύπη 100 σκαλοπάτια επάνω.

Όμως αυτό δεν το χρειαζόμαστε αγαπημένε Καρβέλα των νιάτων μας.

Έχει άγχος! Είναι έτοιμο να εκραγεί! Θα τρακάρει! Ήδη έχω ταχυπαλμία!

Μια ατελείωτα μονότονη πιανιστική συνοδεία δια χειρών Νίκου ,που μοιάζει με άσκηση Czerny(The art of Finger Dexterity)ή Moszkowsky(15 Virtuosic Etudes) κυνηγάει πέρα από τον μετρονόμο, τη φωνή της Βίσση που με τη σειρά της την κυνηγάνε αυτοί οι στίχοι περί καμένου μυαλού, ανάξιου προσώπου, εύρεση τρόπου μελλοντικού θανάτου ενάντια στις πιθανότητες, δαίμονες , πέσιμο στο κενό, βόλτα γύρω από το μηδέν, ξεστόμισμα κακιών, σχεδιασμό με φίλους πατέντας για εκδίκηση και εν τέλει βούλιαγμα στη θάλασσα με τάσεις αυτολύπησης...

Το "Για σένα θα πεθάνω" μου φαίνεται πιο καλό!

Και επειδή το νόημα είναι ίδιο, κρατάω το "Για σένα θα πεθάνω".

Ας της πει κάποιος ότι χαραμίζει τσάμπα μια φωνή που δεν είναι σαν της Αρλέτας, αλλά δεν την λες και "χαμήλωσέ το".

Κρίμα Άννα τόσα χρόνια!!!

Οκ έρωτας. Καψούρα! Και ποιος δεν έχει καψουρευτεί λάθος άνθρωπο; Ποιός;;;

Αλλά πάρτε σύνταξη.

Και οι δύο ,αν είσαστε καλλιτεχνικό πακέτο.

Ή γυρίστε το στην όπερα που κάπως τσουλάει βρε αγάπες μου!

ROBIN HOOD

ROBIN HOOD 
(ακούγεται με ακουστικά και τσίτα την ένταση)

Αλλάζω μεταμφίεση,
αντιδρώ στην πίεση
Αρπάζω τη βαλλίστρα μου
μπας και `ρθω στα ίσια μου
Αφού το δίκιο δεν μπορώ 
όσο κι αν ψάχνω να το βρω 
Πηδάω πάνω στ’ άλογο 
και μπαίνω σε παράνομο mood
 
Σαν τον Robin Hood

Kι έρχομαι να κλέψω τα πουγγιά σου βασιλιά
Να φάνε, όλοι αυτοί που πεινάνε 

Μες τη κρίση,
ζω απ’ τη φύση, 
τη καλύβα μου έχω στήσει
Αραχτός εσύ στο θρόνο, με χρεώνεις σε πληρώνω 
Αφού το δίκιο δεν μπορώ 
όσο κι αν ψάχνω να το βρω 
Πηδάω πάνω στ’ άλογο 
και μπαίνω σε παράνομο mood
 
Σαν τον Robin Hood

Κι έρχομαι να κλέψω τα πουγγιά σου βασιλιά 
Να φάνε, όλοι αυτοί που πεινάνε
..................................................................................................................

Ποιος θα κάνει τον Robin Hood σε αυτή τη χώρα τέλος πάντων;;;;;;

Προς το παρόν άνθρακας ο θησαυρός!

Το ίδιο mood και τα πουγγιά στη θέση τους.

Κανείς δεν τολμάει να τα αγγίξει.

Αυτοί που πεινάνε ας πρόσεχαν

και επίσης να ξέρουν πως ο στόχος είναι να μείνουν 
νεκροζώντανοι για να τους αρμέγουν!

Καληνύχτα!

ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑΣ... ΜΕ ΠΟΣΤΑΛΙ

Ένα από τα πράγματα που αρκετοί θα έκαναν αν κέρδιζαν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό θα ήταν ένα ταξίδι με πλοίο. Μια κρουαζιέρα!

Το έχω και εγώ αυτό το όνειρο και θα το πραγματοποιούσα ακόμα και τώρα που μάλλον πολλοί θα σκέφτονταν την περίπτωση του κομποδέματος. 

Ψάχνοντας όμως τις τιμές εισιτηρίων για μια απλή μετάβαση σε ελληνικό νησί με αυτοκίνητο διαπιστώνω πως ακόμα και ένα αυθημερόν ταξίδι αγγίζει τα όρια μιας κρουαζιέρας. Όχι αυτής της ουτοπικής, καθότι ΛΟΤΤΟ δεν παίζω, αλλά μιας πιο μετριοπαθούς και σεμνής.

Για μένα καλοκαιρινές διακοπές = ταξίδι με πλοίο.

Έτσι έμαθα και αυτό νιώθω ως απελευθέρωση από την πόλη.

Διακοπές που δεν ξεκινούν με το"αντίο" στον ουρανοξύστη του Πειραιά από την πρύμνη και την χαιρετούρα της Αττικής ακτογραμμής από τον δίαυλο δεν έχουν χάρη.

Κατεβαίνοντας στο λιμάνι και περνώντας μπροστά από τη δουλειά αφήνω πίσω μου τον χειμώνα.

Τη δουλειά μου την αγαπάω. Όμως εκείνη τη στιγμή της συσσωρευμένης κούρασης την προσπερνώ χωρίς τύψεις που έρχεται δεύτερη!

Διακοπές με αυτοκίνητο έχω κάνει αρκετά καλοκαίρια. Δεν είναι το ίδιο!

Όσο και αν διαβάζεται περίεργα είναι πολύ πιο ωραία η δυσωδία του λιμανιού που σε ξεπροβοδίζει στην νησιωτική αύρα, από το καθισιό μέσα στο αυτοκίνητο και το χάζι από αυτό.

Το ταξίδι στη θάλασσα είναι αργό και χορταστικό.  Η λάμψη του ουρανού και της θάλασσας μου ασπρίζουν το μυαλό και μου καθαρίζουν τα μάτια.

Η αλμύρα στα χέρια και το πρόσωπο από τις βόλτες στο κατάστρωμα είναι το "άσε μου κάτι για να σε θυμάμαι".

Ο καλύτερος συνδυασμός είναι να έχεις και κάπου την κεφαλή και το κορμί να κλίνεις, μετά τη βόλτα και το χαζολόγημα. Σε αυτό το θέμα βέβαια ετοιμάσου να κλαις τα λεφτά σου σε περίπτωση που βρεις καλή παρέα, διότι απλά το κρεβάτι θα μείνει στρωμένο και καθαρό. Και όταν λέμε κρεβάτι ας ονειρευτούμε την καλή εκδοχή μιας καμπίνας που δεν θα θυμίζει επιπλωμένη ντουλάπα με δυο ή τέσσερις σαρκοφάγους για ολιγόωρο ύπνο. Ακόμα και έτσι βέβαια έχει γούστο αφού προσπαθείς να μπεις στις μύτες των παπουτσιών σου για να μην ξυπνήσεις τους υπόλοιπους, τη στιγμή που το πιο ήπιο ηχητικά επαναλαμβανόμενο άκουσμα είναι το τρίξιμο του ποτηριού για τις οδοντόβουρτσες πάνω στο γυάλινο ράφι και το δυνατότερο η ίδια η μηχανή του καραβιού. 

Η πιο εντυπωσιακή καμπίνα βέβαια είναι αυτή της πρώτης θέσης με το γνωστό παραμυθένιο φινιστρίνι. Μικρή ή μεγάλη δεν παίζει ρόλο αν είσαι ερωτιάρης τύπος και βλέπεις μια προοπτική ηδονικών ερωτικών περιπτύξεων, όπως επίσης και αν είσαι ένας εκλεπτυσμένος ματάκιας θα μπορέσεις από αυτό το φινιστρίνι που δεν είναι παρά η τρύπα της κλειδαριάς να κρυφοκοιτάξεις τα μυστικά της θάλασσας.

Προστατευμένος πίσω από τα κουρτινάκια του φεγγίτη που μοιάζει με παράθυρο κουκλόσπιτου σκέψου πόσα ζωντανά πλάσματα υπάρχουν εκεί έξω. Ένας ολόκληρος και ανεξερεύνητος κόσμος.

Μια από τις μεγαλύτερες φοβίες μου είναι να βρεθώ νύχτα, μεσοπέλαγα.

Το απέραντο σκοτάδι του νερού κάτω από τα πόδια μου, ένα πλοίο που βυθίζεται και εγώ να πρέπει να επιβιώσω απέναντι στην εχθρότητα του υγρού στοιχείου.

Στο ταξίδι με το καράβι υπάρχουν στιγμές που βιώνεις το μάξιμουμ της ανίας, όσο δεν συμβαίνει κάτι ξεχωριστό. Γι αυτό εξασκείς την ικανότητα της παρατηρητικότητας προσπαθώντας να μαντέψεις ποιοι είναι οι διπλανοί σου, ακούς κρυφά συζητήσεις τους (είναι αγένεια το ξέρω και δυστυχώς η ευγένεια ανοίγει βράχους και η αγένεια κλείνει πόρτες) , θαυμάζεις το ντύσιμο ή το πετυχημένο πεντικιούρ, καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που έκατσες δίπλα στην τηλεόραση και θα πρέπει να υποστείς το τηλεοπτικό πρόγραμμα και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Μέσα σε αυτή την περιορισμένη ζωή προτιμώ το πρώτο, όπου οι άγνωστοι αποκτούν τρομερή σημασία και γίνονται το επίκεντρο της απασχόλησης μου. Ειδικά όταν ανοίγουν τα τάπερ εκεί απογειώνεται η διάθεσή μου. Τι καλό έφερε η κυρία άραγε; Κεφτέδες;Το σκόρδο είναι μπόλικο;

Εναλλακτική απασχόληση είναι η ανάγνωση ενός βιβλίου, τούβλινου, (300 σελίδες και άνω) που έχεις τσεκάρει από πριν ότι έχει ενδιαφέρον διαβάζοντας τις πρώτες 20 σελίδες. Το παρατάς μέσα στην αγωνία για να το ξαναανοίξεις στο ταξίδι καπνίζοντας και βουλιάζοντας στην πλοκή του. Έξω φυσικά, που αλλού, στην ωραιότατη καρέκλα του γύφτου!

Άρχισε να βρέχει τώρα και μάλλον δεν ταιριάζει να σας γράφω για θάλασσες και ταξίδια.

Θα σας αφήσω με την τελευταία σκηνή με το βιβλίο στο κατάστρωμα στην καρέκλα του γύφτου και φάτσα τον ήλιο να δύει, ενώ στα αυτιά παίζουν στις ρυθμικές κιθάρες τους οι Gipsy Kings τη ρομαντική μπαλάντα, Un Amor !

Καληνύχτα να έχετε!

Απλή, στεριανή ,χωρίς θαλάσσια λικνίσματα!

  

TWO IS ENOUGH

Two is enough* = Τα δυο μας! (Άντε βαριά και το τρομπόνι)

Αυτό είναι το κίνημα που γεννήθηκε στην Καλιφόρνια ήδη από τη δεκαετία του 1970 και έχει φουντώσει και εξαπλωθεί τα τελευταία χρόνια σε όλο τον κόσμο!

Κυριακή σήμερα και πρωί πρωί πήγα μια βόλτα στο χωριό για φρέσκο ψωμί και κουλούρια από το φούρνο και για μια Κυριακάτικη Εφημερίδα.

Το μπαλκόνι είναι μια λύση τώρα που καλοκαιριάζει διότι μπορώ να πιω τον καφέ μου και να στρίψω τα τσιγαράκια μου καθιστή και όχι με άγχος!

Στο ένθετο της "Καθημερινής" διάβασα για το κίνημα των "Childfree". Πρόκειται για γυναίκες κυρίως, που δεν έχουν κάνει παιδιά γιατί δεν ένιωσαν την ανάγκη ή δεν μπορούσαν να επωμιστούν την ευθύνη ή δεν ήθελαν να δεσμευτούν με ένα παιδί ή θεώρησαν ότι δεν χρειάζεται να διαιωνιστούν σαν είδος.

Οι γυναίκες αυτές φαίνονται πολύ ενοχλημένες, σχεδόν στιγματισμένες, ενώ μάλλον είναι πολύ συνειδητοποιημένες.

Δεν μπορώ να γνωρίζω πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα κάνει παιδιά. Υποψιάζομαι... αλλά μέχρι εκεί. 

Συμφωνώ με όλες τις αναστολές που οδηγούν αυτές τις γυναίκες σε μια τέτοια οριστική απόφαση, αλλά το να το κάνουμε και κίνημα νομίζω ότι παρά πάει.

Όλες τις διαφορετικότητες πλέον τις έχουμε κάνει κίνημα και έτσι γεννάμε και αναπαράγουμε μόνοι μας αυτό τον ιδιότυπο ρατσισμό, που κινείται από την πίεση και τον οίκτο ως την κατακραυγή. 

Δεν χρειάζεται να λογοδοτούμε ούτε σαν μονάδες στους οικείους μας, ούτε σαν κίνημα. Ο ευατός μας είναι αρκετός!

Καλό βράδυ!

*Two is enough:A couple's guide to living childless by choice" της Laura S. Scott.

PARADISE GARDEN

Reed Diffuser

Ένα απλό συστηματάκι για να ανανεώσεις την μυρωδιά και να αλλάξεις την αίσθηση που σου δημιουργεί ένας χώρος. 

Μου το έκαναν δώρο και πραγματικά, τι χαζή τόσα χρόνια που προσπερνούσα αυτά τα μοσχομυριστά καλάμια και αγόραζα αρωματικά πρίζας.

Ε, όχι. Δεν είναι μόνο για τα spa και τα ξενοδοχεία, τα κομμωτήρια και τα καταστήματα ρούχων.

Στις πιο ακριβές και επώνυμες σειρές αρωμάτων υπάρχει αντίστοιχα και το reed diffuser.

Βέβαια σε μια κουβέντα με μια ιδιοκτήτρια καταστήματος παραγωγής αρωμάτων καταλήξαμε πρόσφατα ότι δεν θέλεις το prive σου άρωμα να είναι και χώρου και αυτοκινήτου και ψυγείου;

Αυτό που φοράς είναι μόνο για το κρεατάκι σου.

Δεν ξέρω για σας, αλλά όλα αυτά τα εναλλακτικά που σε απογειώνουν και σε φτιάχνουν, στο δικό μου σπίτι είναι ευπρόσδεκτα.
Προσοχή δεν είναι φτηνά. Αλλά μην τα ξαναλέμε. Αν πρόκειται να τα φάει ο ψυχολόγος καλύτερα δώστε τα χρήματα για καλάμια!

O RACHMANINOFF ΘΕΛΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΔΑΧΤΥΛΑ, ΑΛΕΞΗ

Οι εκλογές τελείωσαν με τον γάμο Τσίπρα - Καμμένου .

Ο όρκος δόθηκε, διαφορετικός αυτή τη φορά, χωρίς Αρχιεπίσκοπο αλλά στο ίδιο σαλονάκι και στο ίδιο τραπεζάκι. Δυστυχώς και με το ίδιο χαλί. Άχρωμο και ντεμοντέ. Και η καρέκλα; Που βρέθηκε τούτη; Ποιος ιππότης, από ποιο τάγμα τη δώρησε στον Κάρολο;

Έπρεπε να έχουμε κάτι διαφορετικό από την αρχή σε αυτή τη νέα κυβέρνηση για να νιώσουμε το ροζ που χρωμάτισε τον χάρτη της χώρας. Διότι έτσι είναι πλέον. Οι πολιτικοί γάμοι είναι της μόδας, γρήγορα, επί της ουσίας και χωρίς ευαγγέλια και λαμπάδες. Ορκιζόμαστε στην τιμή και τη συνείδηση του ανθρώπου και δεν χρησιμοποιούμε φράσεις πίστης και ουσιαστικά υποταγής στον κλήρο.

Σίγουρα κάποιοι παραπάνω πατριώτες από μας, θα έχουν βγει από τα ρούχα τους, αλλά η πρόκληση και η πραγματική μαγκιά θα είναι στην υλοποίηση των προεκλογικών δηλώσεων, extra πατριώτες. Μη ξεσηκώνεστε επειδή ο Ιερώνυμος δεν ήταν καλεσμένος.

Ο κόσμος είναι κουμπωμένος και καχύποπτος. Επίσης συνεχίζει να είναι εκδικητικός και ανιστόρητος φέρνοντας τη Χρυσή Αυγή στην τρίτη θέση.

Το ΠΑΣΟΚ έδυσε όπως και ο Φώτης, ενώ ο Γιώργος μπορεί αν θέλει να πάρει το ποδηλατάκι του και να απομονωθεί στο Καστελόριζο περιμένοντας ήσυχα το τέλος και εμένα να τον επισκεφτώ. Ο Αντώνης πάλι μπορεί να πάει στον νομό του, που πέρα από το ότι κοιμούνται όρθιοι και πληρώνουν και ξενοδοχείο προσκυνώντας ακόμα τη ΝΔ, έχουν πολλούς πέτρινους πύργους να κρυφτεί και να ζήσει την ήττα του.

Από νομούς ας κρατήσουμε αυτόν της Ικαρίας. 

Σε αυτή τη συνύπαρξη Αλέξη-Πάνου, μιας που τα τελευταία χρόνια μόνο με κυβερνήσεις συνεργασιών πορευόμαστε θα ήθελα να αφιερώσω το Πρελούδιο op.3 No 2 του Rachmaninoff. Δύσκολο να παιχτεί αν δεν έχεις μακριά δάχτυλα. Ο Αλέξης δε φάνηκε να έχει τόσο μεγάλα χέρια, οπότε ήρθε ο Πάνος να βοηθήσει.

Καλή Επιτυχία!  

Δ.Ι.Α.Ψ.Ε.Υ.Σ.Ε. Τ.Ο (ΤΕΛΟΣ)

Όταν τάζεις σε παιδί ότι θα το πας κάπου ή θα του πάρεις κάτι είναι σαν να το έχεις κάνει ήδη.

Είπαμε λοιπόν ότι θα πάμε στην έκθεση  με τα κόμικς," Διάψευσέ το" και έτσι έπρεπε να γίνει.
Δεδομένου ότι η έκθεση τελειώνει το άλλο Σαββατοκύριακο 15/11 και εμείς θα είμαστε σε Royal περιπλανήσεις, όλες οι εκκρεμότητες έπρεπε να κλείσουν το διήμερο που μας πέρασε. 

Ο χώρος είναι ένα καφέ, στημένο στην εσωτερική αυλή ενός παλιού σπιτιού στο Μοναστηράκι. Δεν θα έλεγα ότι είναι ο πιο κατάλληλος χώρος να πας δυο παιδιά, αλλά το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

Έχουμε λοιπόν μπροστά μας την αυλή με το μπαρ ένα πελώριο δέντρο και τραπεζάκια φουλ στον κόσμο, ενώ η έκθεση αναπτύσσεται στα ισόγεια δωμάτια του παλιού σπιτιού και στα δωμάτια του πρώτου ορόφου.

Πήραμε μια βαθιά ανάσα και αρχίσαμε να μπαίνουμε στα δωματιάκια, ελπίζοντας να μην πρέπει να απαντήσουμε σε πολλές απορίες.Κάθε δωμάτιο είχε και μια έννοια.

Ήταν μια ενδιαφέρουσα και πολύ διαφορετική βόλτα με τα παιδιά, που κοιτούσαν λίγο σαν χαμένα μια τον κόσμο και μια τα σκίτσα.