Κουνελάκι
Κουνελάκι μου στις κούνιες που θα πας
Πες μου πως θα με θυμάσαι, πες μου πως θα μ’ αγαπάς
Βάλε μες στο κουβαδάκι σου μια πέτρα και για μένα
Βάλε και δυο λουλουδάκια πατημένα
Κι όταν θα βρεθείς στην Υπεραγορά
Μπες μες στο καρότσι κι άπλωσε τα χέρια σου ψηλά
Κι ό,τι βρίσκεται στο πάνω-πάνω ράφι κράτησέ το
Και το βράδυ απ’ το μπαλκόνι πέταξέ το
Κουνελάκι μου όταν φτάσεις στης γιαγιάς
Πες μου πως θα με θυμάσαι, πες μου πως θα μ’ αγαπάς
Μπες μες στην παλιά ντουλάπα, κρύψου πίσω από τα ρούχα
Μύρισε το παιδικό σκοτάδι που ’χα
Κι όταν βρεις τα χίλια χάρτινα κουτιά
Που ’χουν μέσα κοιμισμένους υπερήρωες και παπιά
Βρες αυτόν που πιο πολύ θα με θυμίζει στη φιγούρα
Σκίσ’ το εξώφυλλο και κάν’ του μια μουτζούρα
Κουνελάκι μου στον ύπνο που θα πας
Πες μου πως θα με θυμάσαι, πες μου πως θα μ’ αγαπάς
Κι αν πετύχεις την αράχνη τ’ ουρανού, τη μαύρη χήρα
Χάιδεψε την μη φοβάται η κακομοίρα
Κι όταν θα ’ρθεις πάλι πίσω το πρωί
Κάτσε λίγο και χουζούρεψε, συγχώρα τη ζωή
Που ’χει κάτι βιαστικό, που δεν κοιτάει ποτέ της πίσω
Κι όταν θέλεις, φώναξέ μου να ξυπνήσω
....................................
Ένα τραγούδι παιδικών αναμνήσεων με κουνελάκια, παπιά, τη γιαγιά, το παιδικό σκοτάδι, το κρυφτό μέσα στην ντουλάπα ,το αγαπημένο μας κουβαδάκι και τους μυθικούς Υπερ ήρωες.
Έτσι μας παραμύθιαζαν όταν ήμασταν παιδιά και τώρα που η ζωή τρέχει βιαστική και τσαλαπατάει όλα τα παραπάνω έχεις την ανάγκη να χουζουρέψεις. Δεν θες να ξυπνήσεις. Θέλεις;
Αυτό το χουζούρι ήταν η αιτία αυτού του ταξιδιού. Ένα τραγούδι. Μια έκθεση ζωγραφικής στο μουσείο της Ύδρας που υποσχόταν την υπενθύμιση της παιδικής αφέλειας και γνησιότητας μας ξεσήκωσε το Μεγάλο Σάββατο και σαλπάραμε για Ύδρα-Πόρο-Αίγινα.
Μια κλασσική σχολική εκδρομή.
8:00 a.m Φάληρο με νεύρα και άγχος να προλάβουμε την "Πλατυτέρα των Ουρανών" που απευθυνόμενη σε τουρίστες χάρηκε που μας είδε αντιπροσωπεύοντας τους λιγοστούς Έλληνες επιβάτες. Καταμαράν, όχι τίποτα μπούρδα; Πλατυτέρα!!! Των ουρανών!!!
Η θέα, για ένα καπουτσίνο εν πλω ήταν η θάλασσα. Η αίσθηση; O ήλιος ο ανοιξιάτικος. Τόσο - όσο! Σας μιλάω για χάδι πολύ ερωτικό, στο πρώτο στάδιο. Αυτό της αγνής ψηλάφησης.
Το σχεδόν δίωρο στην Ύδρα ήταν αρκετό για την επίσκεψη στην περιοδική έκθεση Ελλήνων ναΐφ ζωγράφων, από τη συλλογή του Χρήστου και της Πόλλυς Κολλιαλή.
Ο όρος naive που σημαίνει αφελής χαρακτηρίζει μία τέχνη παιδικής απλότητας.
Τα έργα της έχουν γεννηθεί από ενστικτώδεις δημιουργούς που δεν έχουν σπουδάσει σε Σχολή Καλών Τεχνών.Δεν υπάρχει ρεαλισμός στην απόδοση των αντικειμένων. Δεν υπάρχουν σωστές αναλογίες. Όλες οι κλίμακες είναι συμβολικές, σημασιολογικές και όχι οι αληθινές. Αυτό που ο καλλιτέχνης θεωρεί σημαντικό είναι αυτό που αποτυπώνεται στο έργο ως πιο μεγάλο. Ας είναι και αφύσικο. Οι όγκοι και οι σκιάσεις είναι όπως νιώθει ο ζωγράφος. Διότι απλά ζωγραφίζει με τα μάτια της ψυχής και όχι του πτυχίου. Τι να τα κάνεις τα πτυχία τελικά, αν είναι να αυτοκαδράρεσαι μαζί τους;Τσάμπα.Μόνο μόστρα.
Ενώ στους ναΐφ τα λαμπερά και χαρούμενα χρώματα,η έντονη διακοσμητική διάθεση στις λεπτομέρειες, η πιθανή μόρφωση και πνευματική καλλιέργεια τους ως άτομα σε συνδυασμό με τα ιστορικά, μυθολογικά,θρησκευτικά και λαογραφικά πρότυπα της παράδοσης και της καθημερινής ζωής στην πόλη και την ύπαιθρο δίνουν στα ματάκια μας ζωντανούς πίνακες όλο αναμνήσεις αποτυπωμένες με την αφέλεια ενός παιδιού. Θέματα όπως: ένα πανηγύρι, μια εικόνα από μια γεωργική εργασία,πλανόδιοι μικροέμποροι,λαϊκοί καραγκιοζοπαίχτες, μια σκηνή από την παλιά Αθήνα με το τραμ ή τον καφενέ, εορτασμός του Πάσχα στο χωριό, το ρολόι στον Πειραιά,μια λιτανεία στη Χίο, το πλύσιμο των κουρελούδων στο ποτάμι, ένα σχολείο, ένας παραδοσιακός γάμος,μια γοργόνα, η πόρτα του Παραδείσου, η Κωνσταντινούπολη, η Βυζαντινή Θεσσαλονίκη,ένα τσίρκο,ένα περίπτερο, μια λατέρνα,η Τρούμπα του Πειραιά, η τελετή προετοιμασίας των προικιών, ένα Υδραϊκό παντοπωλείο, ένας σαλεπιτζής κ.α.
Αγόρασα το λεύκωμα και το χαζεύω όταν μου λείπει το χρώμα. Ειδικά το έντονο πράσινο και κόκκινο!
Επόμενος σταθμός ο Πόρος και το γνωστό του ρολόι. Χτίστηκε το 1927 χάρη στη γενναιοδωρία ενός εύπορου αλευρέμπορου, πλοιοκτήτη και βουλευτή Τροιζηνίας, του Ιωάννη Παπαδόπουλου.Ο μηχανισμός του Αμερικάνικος, από την εταιρία Ansonia Pennsylvania που στάλθηκε από την Αμερική στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί με καΐκι στον Πόρο. Ένα παγωτό ήταν ότι έπρεπε ύστερα από την ανάβαση της γραφικής φιδίσιας σκάλας από την παραλία μέχρι τον βράχο του ρολογιού που εγκαινίασε το 1950 ο τότε Αμερικανός πρέσβης Τζων Πιουριφόι.
Το 2000 αποφασίστηκε η επισκευή του ρολογιού. Η αποκαθήλωση του μηχανισμού ήταν ατυχής. Χάθηκαν (πλιάτσικο) και καταστράφηκαν εξαρτήματα.Τελικά ένας μάγκας συντηρητής και καταξιωμένος ρολογάς από την Πάτρα , ο Θοδωρής Κωτσάκης,κατάφερε να ξαναζωντανέψει τον παλιό μηχανισμό. Το 2015 το ρολόι δούλεψε και πάλι και μαζί με τη θέα από τον βράχο παραμένει το σύμβολο του Πόρου.
Για finale η "Πλατυτέρα" μας άφησε και ένα διωράκι,στην Αίγινα το γνωστό φιστικόνησο. Η εξέδρα για την Ανάσταση έτοιμη στην παραλιακή βόλτα απέναντι από την μεγάλη εκκλησία του λιμανιού.
Τα παιδιά δειγμάτισε μια φιστικοεμπόρισσα με φιστίκια ανάλατα και αλμυρά, με νουτέλα από φιστίκι, με πέστο από φιστίκι, με γλυκό του κουταλιού φιστίκι έως ότου αυτά αποφασίσουν να πάρουν παγωτό φιστίκι.
Ένας καφές μπροστά στην περατζάδα μας "ανέβασε" λίγο και μας οδήγησε στον εσωτερικό δρόμο που είναι η αγορά.
Η "Πλατυτέρα" παρέδιδε μαθήματα συρτού στο σαλόνι με δύο άτομα από το πλήρωμα ντυμένα παραδοσιακά και τον πληκτρά να παίζει ατελείωτα συρτά μέχρι οι ξένοι να το μάθουν. Ένα μπρος, δύο πίσω, τρία μπρος, τέσσερα μπρος και φτου και από την αρχή. Ωραία ήταν!
Μια βόλτα , λοιπόν, που συνοπτικά γνώρισε στα παιδιά τα τρία νησιά με την πρώτη θέση να παίρνει η Ύδρα. Συμφωνώ με τα παιδιά. Είναι κούκλα και πολύ φροντισμένη.
Η Ανάσταση μας βρήκε να κοιμόμαστε. Δεν είναι η πρώτη φορά. Μάλλον τα τελευταία 11 χρόνια, 8/11 κοιμόμαστε. Αδιάφορο. Ούτε τα βεγγαλικά δεν μας ξυπνάνε. Εξάλλου η μαγειρίτσα που έφτιαξε ο μπαμπάς μου ήταν σαν να πίνεις το ζεστό σου γαλατάκι και... νάνι!
Επιδόρπιο
Η Συνταγή της Χαράς
-Μια οκά απλή καρδιά, η λεγόμενη καλή καρδιά
-Δυο οκάδες φαιδρό πρόσωπο
-Μισή και ήσυχη συνείδηση (φανταστείτε με ολόκληρη τι γλυκό θα γίνει)
-300 δράμια Αγάπη
-Δύο φλυτζάνια γέλιο
-3 κουταλάκια εξοχή
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Ρίχνετε στην κατσαρόλα του εσωτερικού σας κόσμου την Ήσυχη Συνείδηση και την Απλή Καρδιά. Τα δουλεύετε καλά ώσπου ν ασπρίσουν, να φουσκώσουν και να γεμίσουν την κατσαρόλα.
Προσθέτετε τότε την Αγάπη και το γλυκό σας παίρνει ένα ωραίο ρόδινο χρώμα.
Τότε ρίχνετε το Φαιδρό Πρόσωπο και το γέλιο, προσέχετε όμως στο δούλεμα, γιατί ένα κατσούφιασμα μπορεί να κόψει το γλυκό.
Αν έχετε και λίγη Εξοχή, βάζετε δυο κουταλάκια για το άρωμα.
Βάζετε το γλυκό στο ταψί της ψυχής σας, το στρώνετε με την κουτάλα της θελήσεως και το ψήνετε στον φούρνο της υπομονής.
(Αν θέλετε το σερβίρετε ραντισμένο με την εμπιστοσύνη στον Θεό)
Όσοι έφαγαν το γλύκισμα αυτό ομολογούν ότι το κύριο χαρακτηριστικό της γεύσης είναι η Ψυχική Γαλήνη!
Φιλιά και Καλή Επιτυχία!
Ένα τραγούδι παιδικών αναμνήσεων με κουνελάκια, παπιά, τη γιαγιά, το παιδικό σκοτάδι, το κρυφτό μέσα στην ντουλάπα ,το αγαπημένο μας κουβαδάκι και τους μυθικούς Υπερ ήρωες.
Έτσι μας παραμύθιαζαν όταν ήμασταν παιδιά και τώρα που η ζωή τρέχει βιαστική και τσαλαπατάει όλα τα παραπάνω έχεις την ανάγκη να χουζουρέψεις. Δεν θες να ξυπνήσεις. Θέλεις;
Αυτό το χουζούρι ήταν η αιτία αυτού του ταξιδιού. Ένα τραγούδι. Μια έκθεση ζωγραφικής στο μουσείο της Ύδρας που υποσχόταν την υπενθύμιση της παιδικής αφέλειας και γνησιότητας μας ξεσήκωσε το Μεγάλο Σάββατο και σαλπάραμε για Ύδρα-Πόρο-Αίγινα.
Μια κλασσική σχολική εκδρομή.
8:00 a.m Φάληρο με νεύρα και άγχος να προλάβουμε την "Πλατυτέρα των Ουρανών" που απευθυνόμενη σε τουρίστες χάρηκε που μας είδε αντιπροσωπεύοντας τους λιγοστούς Έλληνες επιβάτες. Καταμαράν, όχι τίποτα μπούρδα; Πλατυτέρα!!! Των ουρανών!!!
Η θέα, για ένα καπουτσίνο εν πλω ήταν η θάλασσα. Η αίσθηση; O ήλιος ο ανοιξιάτικος. Τόσο - όσο! Σας μιλάω για χάδι πολύ ερωτικό, στο πρώτο στάδιο. Αυτό της αγνής ψηλάφησης.
Το σχεδόν δίωρο στην Ύδρα ήταν αρκετό για την επίσκεψη στην περιοδική έκθεση Ελλήνων ναΐφ ζωγράφων, από τη συλλογή του Χρήστου και της Πόλλυς Κολλιαλή.
Ο όρος naive που σημαίνει αφελής χαρακτηρίζει μία τέχνη παιδικής απλότητας.
Τα έργα της έχουν γεννηθεί από ενστικτώδεις δημιουργούς που δεν έχουν σπουδάσει σε Σχολή Καλών Τεχνών.Δεν υπάρχει ρεαλισμός στην απόδοση των αντικειμένων. Δεν υπάρχουν σωστές αναλογίες. Όλες οι κλίμακες είναι συμβολικές, σημασιολογικές και όχι οι αληθινές. Αυτό που ο καλλιτέχνης θεωρεί σημαντικό είναι αυτό που αποτυπώνεται στο έργο ως πιο μεγάλο. Ας είναι και αφύσικο. Οι όγκοι και οι σκιάσεις είναι όπως νιώθει ο ζωγράφος. Διότι απλά ζωγραφίζει με τα μάτια της ψυχής και όχι του πτυχίου. Τι να τα κάνεις τα πτυχία τελικά, αν είναι να αυτοκαδράρεσαι μαζί τους;Τσάμπα.Μόνο μόστρα.
Ενώ στους ναΐφ τα λαμπερά και χαρούμενα χρώματα,η έντονη διακοσμητική διάθεση στις λεπτομέρειες, η πιθανή μόρφωση και πνευματική καλλιέργεια τους ως άτομα σε συνδυασμό με τα ιστορικά, μυθολογικά,θρησκευτικά και λαογραφικά πρότυπα της παράδοσης και της καθημερινής ζωής στην πόλη και την ύπαιθρο δίνουν στα ματάκια μας ζωντανούς πίνακες όλο αναμνήσεις αποτυπωμένες με την αφέλεια ενός παιδιού. Θέματα όπως: ένα πανηγύρι, μια εικόνα από μια γεωργική εργασία,πλανόδιοι μικροέμποροι,λαϊκοί καραγκιοζοπαίχτες, μια σκηνή από την παλιά Αθήνα με το τραμ ή τον καφενέ, εορτασμός του Πάσχα στο χωριό, το ρολόι στον Πειραιά,μια λιτανεία στη Χίο, το πλύσιμο των κουρελούδων στο ποτάμι, ένα σχολείο, ένας παραδοσιακός γάμος,μια γοργόνα, η πόρτα του Παραδείσου, η Κωνσταντινούπολη, η Βυζαντινή Θεσσαλονίκη,ένα τσίρκο,ένα περίπτερο, μια λατέρνα,η Τρούμπα του Πειραιά, η τελετή προετοιμασίας των προικιών, ένα Υδραϊκό παντοπωλείο, ένας σαλεπιτζής κ.α.
Αγόρασα το λεύκωμα και το χαζεύω όταν μου λείπει το χρώμα. Ειδικά το έντονο πράσινο και κόκκινο!
Επόμενος σταθμός ο Πόρος και το γνωστό του ρολόι. Χτίστηκε το 1927 χάρη στη γενναιοδωρία ενός εύπορου αλευρέμπορου, πλοιοκτήτη και βουλευτή Τροιζηνίας, του Ιωάννη Παπαδόπουλου.Ο μηχανισμός του Αμερικάνικος, από την εταιρία Ansonia Pennsylvania που στάλθηκε από την Αμερική στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί με καΐκι στον Πόρο. Ένα παγωτό ήταν ότι έπρεπε ύστερα από την ανάβαση της γραφικής φιδίσιας σκάλας από την παραλία μέχρι τον βράχο του ρολογιού που εγκαινίασε το 1950 ο τότε Αμερικανός πρέσβης Τζων Πιουριφόι.
Το 2000 αποφασίστηκε η επισκευή του ρολογιού. Η αποκαθήλωση του μηχανισμού ήταν ατυχής. Χάθηκαν (πλιάτσικο) και καταστράφηκαν εξαρτήματα.Τελικά ένας μάγκας συντηρητής και καταξιωμένος ρολογάς από την Πάτρα , ο Θοδωρής Κωτσάκης,κατάφερε να ξαναζωντανέψει τον παλιό μηχανισμό. Το 2015 το ρολόι δούλεψε και πάλι και μαζί με τη θέα από τον βράχο παραμένει το σύμβολο του Πόρου.
Για finale η "Πλατυτέρα" μας άφησε και ένα διωράκι,στην Αίγινα το γνωστό φιστικόνησο. Η εξέδρα για την Ανάσταση έτοιμη στην παραλιακή βόλτα απέναντι από την μεγάλη εκκλησία του λιμανιού.
Τα παιδιά δειγμάτισε μια φιστικοεμπόρισσα με φιστίκια ανάλατα και αλμυρά, με νουτέλα από φιστίκι, με πέστο από φιστίκι, με γλυκό του κουταλιού φιστίκι έως ότου αυτά αποφασίσουν να πάρουν παγωτό φιστίκι.
Ένας καφές μπροστά στην περατζάδα μας "ανέβασε" λίγο και μας οδήγησε στον εσωτερικό δρόμο που είναι η αγορά.
Η "Πλατυτέρα" παρέδιδε μαθήματα συρτού στο σαλόνι με δύο άτομα από το πλήρωμα ντυμένα παραδοσιακά και τον πληκτρά να παίζει ατελείωτα συρτά μέχρι οι ξένοι να το μάθουν. Ένα μπρος, δύο πίσω, τρία μπρος, τέσσερα μπρος και φτου και από την αρχή. Ωραία ήταν!
Μια βόλτα , λοιπόν, που συνοπτικά γνώρισε στα παιδιά τα τρία νησιά με την πρώτη θέση να παίρνει η Ύδρα. Συμφωνώ με τα παιδιά. Είναι κούκλα και πολύ φροντισμένη.
Η Ανάσταση μας βρήκε να κοιμόμαστε. Δεν είναι η πρώτη φορά. Μάλλον τα τελευταία 11 χρόνια, 8/11 κοιμόμαστε. Αδιάφορο. Ούτε τα βεγγαλικά δεν μας ξυπνάνε. Εξάλλου η μαγειρίτσα που έφτιαξε ο μπαμπάς μου ήταν σαν να πίνεις το ζεστό σου γαλατάκι και... νάνι!
Επιδόρπιο
Η Συνταγή της Χαράς
-Μια οκά απλή καρδιά, η λεγόμενη καλή καρδιά
-Δυο οκάδες φαιδρό πρόσωπο
-Μισή και ήσυχη συνείδηση (φανταστείτε με ολόκληρη τι γλυκό θα γίνει)
-300 δράμια Αγάπη
-Δύο φλυτζάνια γέλιο
-3 κουταλάκια εξοχή
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Ρίχνετε στην κατσαρόλα του εσωτερικού σας κόσμου την Ήσυχη Συνείδηση και την Απλή Καρδιά. Τα δουλεύετε καλά ώσπου ν ασπρίσουν, να φουσκώσουν και να γεμίσουν την κατσαρόλα.
Προσθέτετε τότε την Αγάπη και το γλυκό σας παίρνει ένα ωραίο ρόδινο χρώμα.
Τότε ρίχνετε το Φαιδρό Πρόσωπο και το γέλιο, προσέχετε όμως στο δούλεμα, γιατί ένα κατσούφιασμα μπορεί να κόψει το γλυκό.
Αν έχετε και λίγη Εξοχή, βάζετε δυο κουταλάκια για το άρωμα.
Βάζετε το γλυκό στο ταψί της ψυχής σας, το στρώνετε με την κουτάλα της θελήσεως και το ψήνετε στον φούρνο της υπομονής.
(Αν θέλετε το σερβίρετε ραντισμένο με την εμπιστοσύνη στον Θεό)
Όσοι έφαγαν το γλύκισμα αυτό ομολογούν ότι το κύριο χαρακτηριστικό της γεύσης είναι η Ψυχική Γαλήνη!
Φιλιά και Καλή Επιτυχία!
