 |
| By Mitsos |
Καλέ εννοείται... θα υπάρχει και μουσική. Τι ξεροσφύρι;
Η μπάντα θα είναι εκεί στον τελευταίο αυτό εορτασμό των 100 χρόνων και μάλιστα σε μια special σύμπραξη. Για τα δικά μου γούστα βέβαια.
Μαζί μας, η Ευανθία Ρεμπούτσικα.
Ώρες πρόβας σε μια αίθουσα χρέπι με πάρα πολλά προβλήματα.
Ντρέπεσαι να φιλοξενήσεις κόσμο σε αυτόν τον χώρο αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Οι συνθήκες ήχου τραγικές. Το φως λιγοστό. Μία λάμπα εδώ και μία παραπέρα και από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.
Κι όμως έρχεται η Ευανθία με τα δικά της: "Άρωμα Κανέλας" "Η συνάντηση " "Η έξοδος" " Αλεξάνδρεια " " Ο σταθμός" και άλλες συνθέσεις ρομαντικές, καρουζελ-ίστικα βαλσάκια, νοσταλγικά soundtracks, μελωδίες που αρχίζουν από ντροπαλές και συστολικές να καταλήγουν σε "ήρθα και θα μείνω στα αυτιά σου" και " προσεξέ με, δεν είμαι μία τυχαία, απλή μελωδιούλα". Η επανάληψη και η διαφορά στις δυναμικές όπως και τα ατσελεράντα ή ριτενούτα απαιτούν ταύτιση, απόλυτο δέσιμο και κούρδισμα όπως και επαφή. Επαφή με τα μάτια και με τα αυτιά. Η ίδια παίζοντας βιολί "προλογίζει" τα κομμάτια έως ότου μπει η μπάντα. Άλλοτε πάλι απλά μας ακολουθεί. Κινείται. Χορεύει. Έχει μεταδοτικότητα. Έτσι τη θυμάμαι και στη σκηνή όταν την άκουσα στη Μονεμβασιά ένα Αυγουστιάτικο βράδυ πριν 10 χρόνια περίπου.
Με την μουσική της έχει "ντύσει" ταινίες όπως η "Πολίτικη κουζίνα " ,"1968" ή τηλεοπτικές σειρές. Τι σημαίνει αυτό; Τι κρύβει αυτό; Μα φυσικά ένα story και εικόνες. Αυτά πρέπει να ξανάρχονται ή να δημιουργούνται στον ακροατή με το παίξιμο τον κομματιών. Δεν είναι ότι θα του υποδεικνύουμε πού να στραφεί συναισθηματικά με το άκουσμα αλλά δεν γίνεται να μην του χαράξουμε και ένα πλάνο σκέψης και αισθημάτων.
Η πρώτη πρόβα, αυτή του ραψίματος και to Know us better έγινε.
Έρχονται και άλλες πάντα με την ελπίδα για ένα καλύτερο αποτέλεσμα.
Η αλήθεια είναι ότι λείπει ο όγκος των βιολιών ή το μαντολίνο ή το σόλο από το κανονάκι. Μια μπάντα πνευστών πόσο να αντικαταστήσει των ήχο των χορδών; Το κανονάκι για παράδειγμα σε ταξιδεύει απευθείας στην Κωνσταντινούπολη. Το μαντολίνο σου θέτει πεντακάθαρα την μελωδία. Ένα σύνολο πνευστών υστερεί σε ηχοχρώματα τόπων. Έχει όγκο αλλά δεν έχει χαρακτήρα. Θα σου μεταφέρει το συναίσθημα, δεν λέω, αλλά μάλλον δεν θα δακρύσεις. Εκτός αν είσαι Καρκίνος με ωροσκόπο εξίσου Καρκίνο.
Χαίρομαι όχι μόνο σαν μουσικός αλλά και σαν γυναίκα για αυτή τη συναυλία. Η Ρεμπούτσικα και η Καρα'ί' νδρου είναι εν ζωή παιδιά. Γυναίκες που έχουν καταξιωθεί στο χώρο τους και τις ξέρουν να μη σας πω καλύτερα εκτός συνόρων παρά εντός. Αξίζει να γίνονται συναυλίες με τους συνθέτες επί σκηνής και όχι συγκινητικά αφιερώματα.
Αγαπημένο μου κομμάτι "Η συνάντηση".
Σας το αφιερώνω!
Καλό βράδυ!
