Lloyd deMause is director of The Institute for Psychohistory, which
is in New York City and has 17 branches in various countries. He is
editor of The Journal of Psychohistory and president of the
International Psychohistorical Association. He was born in Detroit,
Michigan on September 19, 1931. He graduated from Columbia
College and did his post-graduate training in political science at
Columbia University and in psychoanalysis at the National
Psychological Association for Psychoanalysis. He has taught
psychohistory at the City University of New York and the New York
Center for Psychoanalytic Training, is a member of the Society for
Psychoanalytic Training, and has lectured widely in Europe and America.
He has published over 80 scholarly articles in such periodicals as The Nation, Psychology
Today, The Guardian, The Journal of Psychoanalytic Anthropology, The Journal of
Psychohistory, Sexual Addiction and Compulsivity, Psyche, Kindheit, Texte zur Kunst,
Psychologie, Psychologos: International Review of Psychology, Psychoanalytic Beacon and
Psychologie Heute. He is on the editorial board of Familiendynamik, The International
Journal of Prenatal and Perinatal Psychology and Medicine and Mentalities/Mentalites. His
books include The History of Childhood, A Bibliography of Psychohistory, The New
Psychohistory, Jimmy Carter and American Fantasy, Foundations of Psychohistory,
Reagan’s America, The Emotional Life of Nations, and The Origins of War in Child Abuse.
His work has been translated into nine languages. He has three children: Neil, Jennifer and
Jonathan.
Γράφει λοιπόν στο βιβλίο του με τίτλο :The Origins of War in Child Abuse
...The alternate self of the warrior draws upon the same neurobiological states of
mind as pre-psychotic and autistic children access, both conditions resulting from
early amygdalan, prefrontal cortex and insula damage.118 Both autistics and military
groups demonstrate the failure of autonomy. This can be seen concretely in all the
odd actions that the military demonstrates that are similar to autistics. Autistics walk
about with arched backs and stiff legs and arms, and so do soldiers (called
marching). Autistics flap their arms and hit their heads and so do soldiers
(saluting).119 Autistics avoid eye contact and don’t recognize you as they pass you,
and neither do marching soldiers.120 Autistics don’t talk (troops in formation), love
repetitive exercise (endless marching), retreat into their autistic shells to ward off
expected attack (military armor), and are “fascinated by mechanical moving parts”
(military vehicles).121 Autistics and troops march about to drums (like the shaman’s
100
drum made of the Cosmic Tree of Heaven that induces trance) and wear costumes
with metal ornaments (like shaman’s costume).122 All of these rituals explain why the
military are called “infantry”—they feel infantile, like infants fearing death. They put
themselves into their infantile war trance alters...
Οι αυτιστικοι δεν μιλουν (στρατιωτικο σωμα σε παραταξη), προτιμουν μονοτονες επαναληψεις (ατελειωτη παρελαση) κλεινονται στο αυτιστικο τους οστρακο (στρατιωτικη θωρακιση) για ν’αποκρουσουν αναμενομενη επιθεση, ελκυονται απο κινουμενα μηχανικα μερη (οπλα, οχηματα).121
Βαδιζουν υπο τους ηχους τυμπανων, οπως το τυμπανο του σαμανου που προερχεται απο το Ουρανιο Δεντρο και προκαλει εκσταση. Φορουν στολες με εντυπωσιακα εξαρτηματα οπως ο σαμανος.122 […]
................................................................
Λες;
Ψάχνομαι γενικώς από τότε που το διάβασα.
Μια νευρολογική βάση να μην σας πω και πάνω από τη βάση, την έχω. Διαγνωσμένο.
Όμως....
Ευτυχώς έχω καμπούρα.
Άκαμπτα πόδια και χέρια, λόγω πισίνας ανθρωπέ μου.(Tο μυστικό μου κορίτσια; Bατραχοπέδιλα και γάντια εκγύμνασης)
Χτυπώ το κεφάλι, όταν βουρτσίζω μαλλιά ή τα στεγνώνω με πετσέτα.
Αποφεύγω την οπτική επαφή διότι είμαι μύωπας οπότε δεν έχει νόημα.
Μιλάω συνεχώς ,έως και παραμιλάω.( Έχω και γω τα δικά μου)
Είμαι πολύ κοινωνική και τα μόνα μηχανικά μέρη που με ελκύουν είναι τα γρήγορα αυτοκίνητα.
Δεν μου αρέσει να προκαλώ ούτε ντυμένη, ούτε γυμνή.
Βαδίζω στο ρυθμό της κούρασης ή της ξεκούρασης μου εκτός αν παίζω ή ακούω μουσική οπότε βαδίζω στον ρυθμό γιατί τον διαθέτω διάολε. Κακό είναι; Διότι αν δεν μπορείς να αποφύγεις μια παρέλαση, απόλαυσέ την.
Χρόνια τώρα ακυρώνω το θέμα παρέλαση μέσα μου, λόγω φιλοσοφίας και ιδεολογίας. Όμως υπάρχει μια περηφάνεια εκείνη τη στιγμή. Μια ανατριχίλα. Αυτό το συναίσθημα δεν μπορώ να σας το αναλύσω. Ή το νιώθετε ή όχι.
Ναι, να καταργηθούν οι παρελάσεις δεν λέω.
Όμως το βιβλίο αυτό περιγράφει την εικόνα και μόνο. Τα υπόλοιπα;
Τί βιβλίο θεέ μου... αν υπάρχεις!
Λες;
Ψάχνομαι γενικώς από τότε που το διάβασα.
Μια νευρολογική βάση να μην σας πω και πάνω από τη βάση, την έχω. Διαγνωσμένο.
Όμως....
Ευτυχώς έχω καμπούρα.
Άκαμπτα πόδια και χέρια, λόγω πισίνας ανθρωπέ μου.(Tο μυστικό μου κορίτσια; Bατραχοπέδιλα και γάντια εκγύμνασης)
Χτυπώ το κεφάλι, όταν βουρτσίζω μαλλιά ή τα στεγνώνω με πετσέτα.
Αποφεύγω την οπτική επαφή διότι είμαι μύωπας οπότε δεν έχει νόημα.
Μιλάω συνεχώς ,έως και παραμιλάω.( Έχω και γω τα δικά μου)
Είμαι πολύ κοινωνική και τα μόνα μηχανικά μέρη που με ελκύουν είναι τα γρήγορα αυτοκίνητα.
Δεν μου αρέσει να προκαλώ ούτε ντυμένη, ούτε γυμνή.
Βαδίζω στο ρυθμό της κούρασης ή της ξεκούρασης μου εκτός αν παίζω ή ακούω μουσική οπότε βαδίζω στον ρυθμό γιατί τον διαθέτω διάολε. Κακό είναι; Διότι αν δεν μπορείς να αποφύγεις μια παρέλαση, απόλαυσέ την.
Χρόνια τώρα ακυρώνω το θέμα παρέλαση μέσα μου, λόγω φιλοσοφίας και ιδεολογίας. Όμως υπάρχει μια περηφάνεια εκείνη τη στιγμή. Μια ανατριχίλα. Αυτό το συναίσθημα δεν μπορώ να σας το αναλύσω. Ή το νιώθετε ή όχι.
Ναι, να καταργηθούν οι παρελάσεις δεν λέω.
Όμως το βιβλίο αυτό περιγράφει την εικόνα και μόνο. Τα υπόλοιπα;
Τί βιβλίο θεέ μου... αν υπάρχεις!
