Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

GOING BACK TO MY OWN ONES- IRISH HEARTBEAT





Oh won't you stay
Stay a while with your own ones
Don't ever stray
Stray so far from your own ones
Cause the world is so cold
Don't care nothing for your soul
That you share with your own ones

Don't rush away
Rush away from your own ones
Just one more day
One more day with your own ones
Cause the world is so cold
Don't care nothing 'bout your soul
That you share with your own ones

There's a stranger
And he's standing at your door
Might be your best friend, might be your brother
You may never know

I'm going back
Going back to my own ones
Come back to talk
Talk a while with my own ones
Cause the world is so cold
Don't care nothing 'bout your soul
You share with your own ones

Oh won't you stay
One more day with your own ones
Don't rush away
Rush away from your own ones
This old world is so cold,
Don't care nothing for your soul
You share with your own ones



........................................................................................



Σας γράφω στο πλαίσιο της εβδομαδιαίας μελέτης και προετοιμασίας της εργασίας για το μάθημα της γραφολογίας.
Κάθε Παρασκευή, ο δάσκαλος Άνθιμος περιμένει μέσω mail την εργασία για το μάθημά του. Έχοντας βγει εκτός προγράμματος αυτή την εβδομάδα και έχοντας σχεδόν πειστεί ότι εργασία δεν πρόκειται να του παραδώσω μπαίνοντας έτσι στο πάνθεον των ασυνεπών μαθητριών, είπα να το γλεντήσω λίγο με τον Van.
Θα μου πείτε ό,τι θα έλεγε και η γιαγιά μου: βρέξε κώλο, φάε ψάρι. 
Όμως, όχι ρε. Δεν διαβάζω απόψε να πούμε...
Δεν γουστάρω.
Τσακώθηκα με την διορία. Άσε μας καλή μου...
Με τον Άνθιμο θα κάνουμε ταμείο αργότερα...

Εξάλλου ο καημός του είναι μέσω της γραφολογίας να ανακαλύψουμε το ασυνείδητο μας , το οποίο βγαίνει στο χαρτί και έτσι να γίνουμε καλύτεροι. Σχετικό το καλύτεροι. Διότι αν εμένα θέλει βελτίωση το κομμάτι με τα ένστικτα και τα υλικά αγαθά και αρχίσω να καταθέτω τον μισθό μου στα κόκκινα πέλματα του Christian Louboutin, καήκαμε. Ναι μεν θα έχω φοβερή συλλογή με γόβες αλλά θα πεινάσει ο Ιάσονας και ο Στέλιος. 
Κάπως έτσι σκέφτομαι και την υπερβολή να πάω Ισπανία για να ακούσω ζωντανά τον Van Morrison, όπως αντίστοιχα θα πάει ο φίλος Μανώλης στη Βαρκελώνη για να δει την Μπάρτσα. Ο Μήτσος λέει ότι πρέπει να βιαστώ διότι ο Van τα έχει τα χρονάκια του. Δεν είναι δραπέτης, αλλά δεν τον λες και απλά ώριμο.

Είναι πολλά τα ερωτήματα σχετικά με το συνειδητό και το ασυνείδητο.
Το συνειδητό μονίμως κρύβει το ασυνείδητο. Προσπαθεί να το κουκουλώσει, να το πνίξει. Κομπλεξικό παιδί μου.
Σου λέει άμα βγει το άλλο στη φόρα, πάει θα γίνουμε μπάχαλο. Και έτσι ξεκρεμάμε οι περισσότεροι τις μάσκες από την ντουλάπα πρωί πρωί τις φοράμε και ξεκινάμε την ημέρα μας. Δύσκολο το μασκέ. 
Δεν ξέρεις από που θα το βρεις. Χα χα!
Βλέπεις τον άλλο με μάσκα φυτού-βαλεριάνα και σου την πέφτει το λιοντάρι ασυνείδητο του ή βλέπεις αντίστοιχα τον μασκοφόρο τίγρη να σου τρίβεται σαν γάτα. Έχεις ετοιμαστεί για επίθεση και ξαφνικά ακούς νιαούρισμα. Έχει τρελαθεί ο κόσμος!
Άδικο έχω; 

Εδώ κουμπώνει αυτό που σχεδόν φωνάζει ο συνάδελφος Αλέκος πολλές φορές στη δουλειά:συνάδελφοι, σας παρακαλώ, ισορροπήστε τη σεξουαλική σας ζωή!
Χα χα χα χα. Θα έλεγα πιο κομψά συνάδελφοι βρείτε τα με το ασυνείδητό σας. 

Αυτό λέει κάπως  και το τραγουδάκι:
Don't rush away

Rush away from your own ones

Just one more day

One more day with your own ones

Cause the world is so cold

Don't care nothing for your soul

That you share with your own ones.


Οι πολλές συγκρούσεις οδηγούν σε νοσηρότητα. Ασθένειες. 
Θέλει ψάξιμο το μέσα μας και θωράκιση. 
Διότι αν θα έδινα μια ευχή σε κάποιον θα του έλεγα: σου εύχομαι να αντέξεις αυτό που ξεπερνάει τη συνήθεια, που αλλάζει την ρουτίνα, είτε καλό, είτε κακό.
Είμαστε ένα ή τουλάχιστον προσπαθούμε να γίνουμε ένα μόνο με τον εαυτό μας. Με κανέναν άλλο. Ούτε συγγενή, ούτε σύζυγο, ούτε φίλο, ούτε γκόμενο, ούτε συνάδελφο, ούτε τον θεό τον ίδιο. Κανείς δεν είναι ίδιος και ένα με κανέναν άλλο.
Συμφιλίωση λοιπόν με τα μέσα μας και στρογγυλοκάθισμα στον θρόνο μας. Και σκαμπό έστω. No problem. 
Δεν θέλουμε την μάχη με τον οργανισμό μας.
"Η αρρώστια είναι η άρνηση του εαυτού μας να προχωρήσει", λέει ο Άνθιμος.
Αυτό ισχύει από τη δυσπεψία, έως την ανίατη. 
Πας πουθενά με δυσπεψία; 
Στόχος να φεύγουμε μπροστά. Όχι να έχουμε καούρες. 


Φιλιά! 
Καληνύχτα!