Το νέο lockdown μας κλείνει μέσα στις 18:00 μόνο τα Σαββατοκύριακα.
Οι μόνες φωτογραφίες είναι της Ανατολής. Φωτογραφίες από τη Δύση συλλέγω μόνο τις καθημερινές που μαζί με την αγαπημένη μου γυμνάστρια δίνουμε ραντεβού στην αμμουδιά για τη γυμναστική μου.
Λάστιχα, βάρη, κοιλιακοί, σανίδα, τρέξιμο, προβολές και ασκήσεις ισορροπίας.Τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει στη ζωή ταύτη όταν βρίσκομαι στην παραλία. Τί; Επειδή πρέπει να στείλω sms για άθληση; Σιγά την καταπίεση.
Εδώ στο παραλιακό αυτό χωριό η ζωή είναι ίδια για εμάς τους μεσήλικες. Ποτέ δεν βλέπαμε κόσμο τις καθημερινές. Μαγαζιά δεν υπάρχουν όπως για παράδειγμα στην περιοχή που μεγάλωσα, που η βόλτα στην λεωφόρο ήταν μια ατελείωτη αλυσίδα εικόνων από βιτρίνες. Εδώ τα σούπερ μαρκετς είναι το μοναδικό εμπορικό κατάστημα. Καλά, υπάρχει και ο τσαγκάρης και ο ποδηλατάς και η ράφτρα και τα κομμωτήρια και τα ορθάδικα καφέ. Εντάξει...πιο χωριό πεθαίνεις.
Οι πιτσιρικάδες τραβάνε το ζόρι που χωρίς σχολείο έχουν γίνει η γενιά του αντικοινωνικού, του στραβού, του κουφού και του γιατρού γενικά.
Η Αθήνα και ο Πειραιάς σηκώνει το φορτίο του covid. Εμείς εδώ δεν νιώθουμε φόβο.
Στη δουλειά, η πρωινή οδήγηση είναι άνετη και στο γραφείο μόλις έκλεισε ο κύκλος με το θέμα του διαγωνισμού για τη μετεστέγαση της υπηρεσίας. Πολύ περήφανη πλέον για τη δουλειά που τράβηξα (πάντα με την υποστήριξη του τμηματάρχη μου) μπορώ να ξεκινήσω να παίρνω την άδεια του 2019.
Αφού λοιπόν θα παραμείνω σπίτι σκέφτηκα να αρχίσω να φτιάχνω τα δικά μου κεριά.
Όλους αυτούς τους μήνες έχω αποκτήσει μια μανία να μαζεύω διαφορετικά αρωματικά κεριά που ανάβοντάς τα διαπίστωσα ότι προσθέτουν στη διάθεση μου.
Πριν λοιπόν απομονωθώ στο χωριό μου για 15 μέρες μια βόλτα στην ανοιχτή αγορά του Πειραιά και μια αυτοκινητάδα στον Ηετίωνα ήταν τα τελευταία πράγματα που έκανα την Παρασκευή που μας πέρασε.
Ο Ηετίωνας για όσους δεν ξέρουν είναι η προβλήτα που φεύγουν τα πλοία για Κρήτη. Πάντα βέβαια είχα την απορία γιατί δόθηκε αυτό το όνομα σε αυτή την προβλήτα ή γιατί δένουν τα κρητικά καράβια σε αυτήν. Ο πατέρας της Ανδρομάχης που σκοτώθηκε από τον Αχιλλέα, τι δουλειά έχει με το νησί της Κρήτης; Μωρέ τι μας νοιάζει; Η Ανδρομάχη τράβηξε το ζόρι όταν προσπαθούσε να πείσει τον σύζυγο να μην βγει στο πεδίο της μάχης και τον φάει λάχανο ο Αχιλλέας όπως ακριβώς τον πατέρα της και τα αδέλφια της. Προσπερνάω τη σκοτούρα του Ηετίωνα και συνεχίζω για την οδό Νικήτα. Μαγαζιά με απλωμένες πραμάτειες σε έναν πεζόδρομο. Υφάσματα, χαρτικά, λουλούδια, χαλιά, το Ειρηνοδικείο, η Κτηματική Υπηρεσία, ένα κομμωτήριο και ένα κηροπωλείο. Καταλαβαίνεις τι κόσμο μαζεύει ο πεζόδρομος. Από δικηγόρους μέχρι θεούσες για λιβάνι και κεριά για τον τάφο του συγχωρεμένου.
Φορτωμένη με τα υλικά για τα κεριά και με την εικόνα των καραβιών κλείδωσα το γραφείο και γύρισα πίσω στο χωριό.
Στις φωτογραφίες που προηγούνται υπάρχει και μια στην οποία αποτυπώνεται ένα δώρο.Είναι αυτό που μου έκανε η δουλειά. Ένα εμβόλιο covid. Συνηθισμένη να ζω σε μια on call κατάσταση η διαταγή όριζε κατόπιν τηλεφωνικής επικοινωνίας να μεταβώ εντός μίας ώρας σε κέντρο που θα μου υποδείξουν για εμβολιασμό από τα ρετάλια που περισσεύουν από ηλικιωμένους 80+ που αδυνατούν να προσέλθουν. Και κάπως έτσι μπήκε η Pfizer στο κορμί μου,χωρίς κάποια παρενέργεια προς το παρόν βέβαια... αν και ο γιατρός ήταν αρνητικός στον εμβολιασμό. Ε ναι λοιπόν,ένα ποσοστό της ιατρικής κοινότητας δεν ξέρει τι του γίνεται. Αυτή δηλαδή η καραμελίτσα που κυκλοφορεί "ρώτα τον θεράποντα ιατρό πριν εμβολιαστείς" δεν παίζει. Εγώ μη παίρνοντας απάντηση έγινα γιατρός διαβάζοντας ξένες ανακοινώσεις για την περιπτωσή μου και έτσι έβγαλα φλας και προσπέρασα τον γιατρό που πρότεινε να περιμένω.
Πολλά τα διλλήματα φέτος. Να κάνω το εμβόλιο ή όχι; Δουλειά ή αναρρωτική. Διαβάζοντας τα απανωτά ΦΕΚ για το ποιους πραγματικά θεωρούσε το κράτος ευπαθείς κατάλαβα ότι ήταν και θέμα της καλής σχέσης με έναν γιατρό για να κάτσει ένας ευπαθής σπίτι του. Γελοία πράγματα έλαβαν μέρος.
Σιγά βρε αδερφέ. Αντί να γράψεις ανοσοτροποποιητική αγωγή γράψε ανοσοκατασταλτική αγωγή. Αντί για 2 αναπνευστικές κρίσεις τον χρόνο ας πούμε ότι έχω 4 ώστε να θεωρηθώ ΧΑΠ ασθενής και να πάω σπίτι μου. Καλέ μήπως είδατε καμία τσίπα να περνάει απ εδώ; Σε όλο αυτό το ρεζιλίκι γιατροί και ασθενείς έχασαν την μπάλα. Κάπως έτσι λοιπόν ο καθένας πρέπει να φροντίζει τα οπίσθιά του σε αυτή τη χώρα. Να διαβάζει και να παίρνει τις αποφάσεις μόνος του και αν έχει και εμπιστοσύνη στους γιατρούς ακόμα καλύτερα. Αλλιώς; Σόλο πορεία.
Σε όλο αυτό το μοτίβο ζωής easy like Sunday morning έχει συμβάλει και η αποχή από τα social. Πρόκειται για ένα αντηχείο που σίγουρα θα με εκνεύριζε. Αρνητές του covid, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, βιαστές στο χώρο του θεάτρου και του αθλητισμού. Ιστορίες θυμάτων, καταγγελίες, τηλεδίκες. Ρε τι γίνεται γαμώτο;
Δεν είναι μόνο η θάλασσα το μυστικό της ηρεμίας, και η γυμναστική, δεν είναι οι mindfulness συνεδρίες, είναι η αποχή από όλο αυτό το κιτσαριό.
.
Στη στασιμότητα και τον φόβο του covid η λύση στο δώσε υμίν σήμερον είναι να προσθέτεις μικρές πινελιές χρωμάτων, εικόνων, αρωμάτων και στιγμιότυπων που θα σε κρατούν easy.
