Επειδή μόνο για blog βόλτας το βλέπω να εξελίσσεται τούτο εδώ, θα σας προτείνω άλλη μια που έκανα την προηγούμενη Κυριακή.
Η ιδέα έπεσε την Παρασκευή το μεσημέρι στο σχόλασμα των παιδιών, από την φίλη μου την Κιάρα έτσι γενικά και αόριστα. 'Οσοι έχετε ζωηρά παιδιά, θα γνωρίζετε 'oτι, αν δεν προαυλιστούν, ή αν δεν ξεμπουκώσουν, 'oπως λέει και ο φίλος μου ο Νίκος, κινδυνεύει όχι μόνο το σπίτι, αλλά και το οικοδομικό τετράγωνο. 'Οταν έρθει η ώρα της βόλτας, ξύνουν την πόρτα σαν τις γάτες!!! 'Ετσι λέει ο φίλος μου ο Αγγελός και έτσι είναι. Αν είστε εκτός σχεδίου ,its ok. Αν όμως έχετε γείτονες, κάπως πρέπει να λάβετε τα μέτρα σας. Ειδικά στην Αθήνα, που την Κυριακή 'ολες οι ώρες θεωρούνται "κοινής ησυχίας".
Είναι το γκρουπ των Σαββατοξενύχτηδων , που αν δεν πάει 13:00 δεν ξυπνούν, είναι και το γκρουπ των "εργαζόμενων"εργένηδων, όσοι έχουν δουλειά,που είτε γιατί τους λείπει ο μεσημεριανός ύπνος τις καθημερινές ,είτε γιατί η σκορδαλιά τους έριξε την πίεση, θέλουν να μπατάρουν 3-4 ωρίτσες.
Από την άλλη ,οι ηλικιωμένοι συνήθως ξυπνούν στις 05:00, μαγειρεύουν, κοιμούνται στις 08:00, τρώνε στις 12:00 και ξανακοιμούνται από καρέκλα σε καρέκλα με την τηλεόραση ανοιχτή στη διαπασών ή το βιβλίο να τους καλύπτει το πρόσωπο.
Επειδή η στάθμη θορύβου είναι πεσμένη τις Κυριακές, εμείς φροντίζουμε να την ανεβάζουμε στα βουνά. Σ' αυτή την παρέα το πιο μικρό παιδί είναι 6 μηνών. Έπρεπε να κάνουμε ένα test drive στον μάρσιπο πλάτης. Δικό μου δώρο για την γέννησή του. Είναι το πρώτο δώρο που ψώνισα ,χωρίς να το έχω δει. Όλα, μέσω τεχνολογίας. Είχα λοιπόν μεγάλη περιέργεια!
Η διαδρομή ξεκινάει από το νεκροταφείο της Βούλας. Με το αυτοκίνητο ή το ποδήλατο από την Λ. Βουλιαγμένης ανεβαίνεις προς το Πανόραμα Βούλας και τον Αγ. Νεκτάριο και ακολουθώντας τις πινακίδες, οδηγείς μέχρι το πιο γραφικό νεκροταφείο EVER! Η θέα, μοναδική όλες τις ώρες και υπό οποιαδήποτε καιρική ή ψυχολογική συνθήκη. Κοινώς δεν μπορείς να την αγνοήσεις!
Αφήνουμε πίσω την υπερβολική(έως την κορυφή)βλαχοπλουσιοδόμηση, και το νεκροταφείο βεβαίως-βεβαίως και περνάμε την μπάρα στον δρόμο προς τις παλιές εγκαταστάσεις της αεροπορίας.
Αφού συναντήσουμε στο αριστερό μας χέρι το μνημείο των δυο 27χρονων πυροσβεστών που έπεσαν στο καθήκον στις 15-7-99 ,μετά από 500 μέτρα στα δεξιά, υπάρχει ένα άνοιγμα για να παρκάρεις το αυτοκίνητο και μια μπάρα, όπου ξεκινάς να χρονομετράς ή να καταγράφεις στο κινητό σου την διαδρομή.
Το περπάτημα αρχίζει και οι εισπνοές βαθαίνουν. Τα φούτερ σιγά σιγά κρεμιούνται στην μέση και τα κορδόνια των παιδιών τα φέρνουμε άλλη μια βόλτα.
Είναι η στιγμή που αφήνεις τα παιδιά και αφήνεσαι. Πλάι πλάι με την φίλη μου την Kιάρα - οι γυναίκες με τις γυναίκες και οι άντρες με τους άντρες. Έχουμε πολλά να πούμε αφού οι διακοπές μας χώρισαν για δύο εβδομάδες. Ο Θάνος έκανε αλλαγή χρονιάς στο αυτοκίνητο. Εγώ, αναπάντεχα στον ντόκο. Ο Θωμάς μου στο σπίτι μόνος του με τα παιδιά μας. Η Κιάρα στην χώρα της με τα παιδιά της.
Η διαδρομή διήρκεσε 3 ώρες μια απόσταση 7 Km περίπου με μία στάση τέταρτου. Κυπαρισσάκια, πευκάκια, πουρνάρια, κάλυκες από κυνηγούς, θυμάρια για τα ρεβίθια της Κιάρας, χνουδωτές κάμπιες, άσπρα σαλιγκάρια και πάντα στο βάθος η θάλασσα. Η διαδρομή προς το τέλος της περνάει πάνω από το κτήμα Μαρτίδη, στο Χέρωμα της Βάρης και τη Σχολή Ευελπίδων με το πεδίο βολής, που όντως σου χαλάει λίγο την ηρεμία αφού φοβάσαι μη σε βρει καμία αδέσποτη σε περίοδο "ειρήνης". Μέρος της διαδρομής, ήταν σημασμένο με βαμμένες φυσιγγιοθήκες του στρατού, καρφωμένες με ξύλα στο χώμα.
Τα τελευταία 50 μέτρα είναι ανηφοριά, που σε βγάζει στο δρόμο που πρωτοοδήγησες και στο μνημείο των πυροσβεστών. Οι οδηγοί μπορούν να φέρουν τα αυτοκίνητα πίσω ,εκτός και αν ακολουθήσουν όλοι μέχρι το σημείο εκκίνησης εκεί όπου ένα καπάκι λεκάνης τουαλέτας θυμίζει το "χέσε ψηλά και αγνάντευε".
Ένα σακιδιάκι με νερό και καφέ, σαντουιτσάκια, φρούτα, ξηροί καρποί, μπάρες δημητριακών και μία ψάθα για time out - καθισιό είναι υπέρ αρκετά, για κάποιον που αποφασίζει να κάνει στο βουνό το κυριακάτικο brunch ή drunch ή slunch.
Είναι μια χορταστική βόλτα, τόσο όσο, ξεκούραστη, flat εκτός του φινάλε που θέλει διπλό διαφορικό και με μόνη παραφωνία, όπως σε όλη την Ελλάδα, την παλιο-ΔΕΗ, που έχει φροντίσει να καλωδιώσει τα πιο ωραία φυσικά τοπία και τα πιο ενδιαφέροντα φωτογραφικά κάδρα. Μία με τα καλώδια παντού, μία με το χαράτσι έχει καταφέρει να γίνει αντιπαθής!
Μη διστάσετε να περπατήσετε αυτή την διαδρομή. Μην σας σοκάρει τους "γεμάτους" ο χρόνος και τα χιλιόμετρα. Τσεκάρετε τους χρόνους σας μη σας βρει η δύση μέσα, γιατί η αρχική μπάρα μετά το νεκροταφείο κατεβαίνει μαζί με τον ήλιο.
Σίγουρα, τα χρώματα της δύσης του ηλίου σε προδιαθέτουν για ένα λικέρ μανταρίνι Χίου ,για απεριτίφ, που θα σας χαλαρώσει αφού τα αιθέρια έλαια από την εκχύλιση της φλούδας του Χιώτικου μανταρινιού, θα σας χαρίσουν το άρωμα και την γεύση του μικρού αυτού φρούτου!
Καλή Εβδομάδα με
το μπλε του Σαρωνικού,
το πράσινο του Υμηττού,
και το πορτοκαλί του Χιώτικου Μανταρινιού.
"Περιουσία μας
