Να πως ο Νίκος Πορτοκάλογλου πολλά χρόνια πριν είχε ξαναζήσει το πέρασμα σε έναν παράξενο χειμώνα ,σε μια νέα εποχή , παράξενη και αυτή, μη ξέροντας που θα τον οδηγήσει. Ένιωθε να βουλιάζει και ζητούσε κάποιος να του φέρει την Άνοιξη, το φως, να τον αφήσει να σμίξει με τους φίλους του, να του διατηρήσει ζωντανά τα όνειρα. Μαγικά κλειδιά που θα τον βγάλουν από τον λαβύρινθο, μαχαίρι να του λύσει τον γόρδιο δεσμό.
Ζητείται σοφός. Έγω αυτό τον τίτλο θα έβαζα στο τραγουδάκι.
Νοέμβριος 2020 και πάλι σοφό ζητάμε. Αυτόν που θα μας μπολιάσει με το εμβόλιο της προοπτικής. Διότι αυτό μας λείπει περισσότερο, η προοπτική.
Η πορτοκαλιά στον κήπο καθώς και τα ρόδια από την λαϊκή της Πέμπτης σε συνδυσμό με την νέα εκπομπή του Νίκου Πορτοκάλογλου στην τηλεόραση μπορούν να φτιάξουν μία βόλτα κρατώντας τις χιουμοριστικές ατάκες των παραγωγών στους πάγκους της λαϊκής και δημιουργώντας μια μαρμελάδα πορτοκάλι. Το χιούμορ μαζί με την μυρωδιά των πορτοκαλιών δημιουργεί ένα όμορφο σενάριο ντυμένο με τον προβληματισμό του Πορτοκάλογλου.
Κάπως έτσι είναι το δεύτερο μερικό κλείσιμο με τη δουλειά να σταμάτησε σε μια συναυλία και πλέον απλά να διαβάζει ΦΕΚ και εγκυκλίους για τον Covid. Με όλες τις οθόνες του σπιτιού ανοιχτές για τηλεργασία και τηλεκπαίδευση. Με πολύ Netflix και σταδιακά μερεμέτια στο σπίτι το Σαββατοκύριακο. Με φουλ το γκάζι το ξημέρωμα σε μια άδεια παραλιακή, παρέα με τον ραδιοφωνικό παραγωγό να διακόπτει μια playlist που ανάθεμα αν θα ανανεωθεί και πότε...
Μένουμε σπίτι. Στέλνουμε θετική ενέργεια σε αυτούς που προσπαθούν να σώσουν εκείνους που νοσούν. Σε εκείνους που αγωνιούν για τους δικούς τους που είναι μόνοι και αυτοσυντηρούνται και στους ευπαθείς που κάπως τώρα τους έχουμε στο μυαλό μας περισσότερο από πριν.
