Σας γράφω μετά από μια διπλή περιφορά επιτάφιων στον Πειραιά.
Φέτος αρνήθηκα τον Σεραφείμ και την Μητρόπολη και παιάνισα στον επιτάφιο του Τζανείου και του Αγίου Νικολάου. Όχι δεν ζήτησα αύξηση ωστέ ο παραγωγός να με εξαφανίσει παρέα με τον κειμενογράφο από το σενάριο της σειράς! Χα Χα!
Δεν ξέρω αλλά μου βγήκε μια ζήλια πέρυσι!
Αυτός, λαμπερός και μέσα στα "J΄adore" Dior ρούχα του και εγώ η παρακατιανή με την παλιότσοχα την μαύρη!
Ο γυναικείος μου εγωισμός δεν θα άντεχε να αναμετρηθεί και φέτος με τον Ένα και Μοναδικό Λουσάτο,Γλωσσοπλάστη, Ρήτορα του ποιμνίου του λιμανιού!
Έτσι τώρα ήρεμη θα σας αφιερώσω ένα μελαγχολικό μουσικό τεμάχιο του συνθέτη Chopin , του Καρυωτάκη δηλαδή του ρομαντισμού. Κομποζάρει με την ημέρα!
Το παραπάνω , αν το αντέξετε , ακούγεται και στην ταινία "Η κυρία και το φορτηγάκι" που είδα φέτος.
Μια πρώην πιανίστρια, άστεγη πλεόν, που διαμένει σε ένα van σε δρόμο του Λονδίνου.
Μωρέ λες;
Βέβαια με τόσους άστεγους Σύριους πρόσφυγες, εμείς μια απένταρη χώρα, πλην βεβαίως-βεβαίως Ευρωπαϊκή με τα όλα της , θα μπορούσαμε να φτιάξουμε πολύ πιο θλιβερά κινηματογραφικά σενάρια τους τελευταίους μήνες. Τώρα να σας πω ότι ντρέπομαι για αυτή την εικόνα...μάλλον περιττό.
Η ξεφτίλα σε όλο της το μεγαλείο!
Η ξεφτίλα του ελληνικού κομμουνισμού σε όλο της το μεγαλείο!
Η ξεφτίλα της εσωτερικής και εξωτερικής ευρωπαϊκής πολιτικής σε όλο της το μεγαλείο!
Ας κρατήσουμε βέβαια τη φράση πως "όσο πιο ψηλοί είναι οι φράχτες, τόσο πιο δεινοί γίνονται οι άλτες!"
Φράχτες αληθινοί στα σύνορα και φράχτες αγκαθωτοί να πιέζουν τα κεφάλια των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.
Πού θα πάει θα σκάσει το πράγμα...
Εδώ, λοιπόν, στο σπίτι μετά από τη δουλειά ,βουτώντας τα κριτσινο-ρόπαλα μου σε ένα υπέροχο και γευστικότατο ξύγαλο-Κουβαράκη φτιαγμένο στο χωριό Χαμέζι Σητείας που αγόρασα σήμερα θα σας αποχαιρετίσω. Ξέρω δεν είναι νηστίσιμο, αλλά εργαζόμενη και ασθενής αμαρτίαν ουκ έχει! Θα σβήσω με λουκούμια τριαντάφυλλο (όχι ένα και δύο....άπειρα) από τα Ιωάννινα , πεσκέσι μιας ξανθιάς φίλης μου!
Έχοντας γεμίσει τον τόπο λουκουμόσκονη, σας την φυσάω και ελπίζω να φτάσει έως τα χειλάκια σας. Το πληκτρολόγιο πάντως το τάισα!
Καληνύχτα και Χρόνια πολλά Ιασονάκι μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου