Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

"Στη ζωή, μαζί με το εισιτήριο, αμέσως με το που γεννιόμαστε, παίρνουμε και το εξιτήριο" μου είπε η αδερφή του μπαμπά μου σήμερα σε μια επίσκεψη που της έκανα.

Το τελευταίο διάστημα ο περίγυρος, άμεσα συγγενικός και φιλικός, βάλλεται από απρόοπτα θέματα υγείας. Οι επισκέψεις μου σε νοσηλευτικά ιδρύματα (σήμερα δυστυχώς και στο νεκροταφείο) έχουν γεμίσει τις τελευταίες μέρες το πρόγραμμά μου. Αυτό το καλοκαίρι είναι λίγο της συμφοράς.

Επίσης, είναι κάποιες χρονικές στιγμές που όλες οι αντάρες πέφτουν μαζί. Όπως όταν έχεις γιορτή που γεμίζει το ψυγείο γλυκά, ενώ άσχετες μέρες ανοιγοκλείνεις ντουλάπια και φοντανιέρες για να βρεις έστω και μια ξεχασμένη χαλβαδόπιτα από κάποιο ταξίδι που περιφρονημένη έχει κουρνιάσει στην τροφιμοθήκη. 

Πολλά πράγματα μου έχουν κάνει εντύπωση τον τελευταίο καιρό. Να σας πω ότι έχω μάθει και πολλά; 'Εχω μάθει. 

Αυτό που συνειδητοποιώ και θα ήθελα να το γράψω για άλλη μια φορά είναι πόσο σημαντική είναι η ευδιάθετη στάση ενός ασθενή και το χαμόγελό του. Ζώντας μια περιπέτεια υγείας μιας φίλης από κοντά τους τελευταίους δύο μήνες θεωρώ πως κανένας αρωγός ή απλός επισκέπτης δεν μπορεί να προσφέρει το μάξιμουμ της θετικής του ενέργειας, αν ο ασθενής είναι με την ουρά στα σκέλια.

Η θεία μου ,επίσης, είναι μια τέτοια περίπτωση αισιόδοξης και πλακατζούς ασθενούς. Η επίσκεψη μου σήμερα στο διαμέρισμά της κατέληξε σε δικό μου γέμισμα μπαταρίας, παρά σε δικό της, να υποθέσω...

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας όπου όλα τα διαμερίσματα κατοικούνταν από τα αδέρφια του πατέρα μου και τις οικογένειές τους. Ένα κλασσικό κοινόβιο δηλαδή, όπως πολλά αντίστοιχα θα βρείτε και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας. Κάποια πιο καλά διαμερίσματα,σε υψηλότερους ορόφους για τις κόρες της οικογένειας, ένα υπόγειο για τους παππούδες, ένα δώμα για τον φοιτητή εγγονό/ή και μια ζωή που δεν είχε και πολλά να κρύψει από τους γύρω γύρω, με πολύ συχνά τα κλειδιά να παραμένουν μόνιμα στην εξωτερική πλευρά της κλειδαριάς.

Στη γειτονιά, είμαστε γνωστοί λόγω των παππούδων μου που έχτισαν την οικοδομή και έμεναν και οι ίδιοι στην περιοχή έως ότου πέθαναν, αλλά και για τον θόρυβο που προκαλούσαμε...ίσως.

Η αυλή της πολυκατοικίας έχει φιλοξενήσει εκτός από τα παιδικά μας παιχνίδια (ποδήλατα, πατίνια, μήλα, κρυφτό, κυνηγητό) και τηλεόραση μίνι για μεγάλους αθλητικούς και πολιτικούς αγώνες συνοδεία ούζου και μεζέ. Παγωτά, τοστάκια, κρέμες, φρουτόκρεμες, βραδινό γάλα και γενικά ό,τι ήθελε ο καθένας μπορούσε να το κατεβάσει στην αυλή και να το απολαύσει με τη συγγενική του παρέα.

Κάποια από τα διαμερίσματα αυτής της οικοδομής νοικιάστηκαν σε άλλες οικογένειες για πολλά χρόνια μέχρι τα παιδιά ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων να παντρευτούν και να μείνουν μέσα οι ίδιοι. Δεν υπήρξε νοικάρης που να μην ενσωματωθεί σε αυτό το κοινόβιο. Γιορτές, αλλαγές έτους και πρωτοχρονιές, νοσοκομεία, αλλά και ψώνια καθημερινά ήταν για όλους υποχρέωση και δικαίωμα. Ένας είχε το ζόρι; Όλοι έτρεχαν. Ξένοι και ιδιοκτήτες. Ποιοι ξένοι δηλαδή; Μέχρι και κουμπαριές έγιναν με τους νοικάρηδες. 

Τα πρωινά οι γυναίκες του σογιού έπιναν καφέ κυκλικά σε κάθε ένα σπίτι και έβγαζαν πρόγραμμα ημέρας. Είναι η ώρα που εμείς τα παιδιά είμαστε σχολείο και οι άντρες στις δουλειές τους. Έχοντας το προτέρημα να οδηγούν κάποιες από αυτές ,μετά τον καφέ ξαμολιόντουσαν σε σούπερ μάρκετ, λαϊκές αγορές, πληρωμές λογαριασμών, μαγειρέματα και γενική φροντίδα των σπιτιών μέχρι τη δική μας άφιξη από το σχολείο. Ποτέ δεν ξέμεινε το κοινόβιο από μαϊντανό, ταψί νούμερο 33, λυσάρι Πατάκη, αλλά και από χέρια. Όλοι συγγενείς και όλοι πρόθυμοι για όλα.

Κάτι τέτοιες εικόνες ξαναζωντάνεψαν σήμερα στο μυαλό μου, που αν και η θεία μου δεν είναι εντελώς κλινήρης, χτυπούσαν συνεχώς τα κουδούνια για παροχή βοήθειας.

Ένας μαγείρεψε, ένας άλλος έκοψε σαλάτα, ένας άλλος σιδέρωσε χθες βράδυ και ένας άλλος ψώνισε τρόφιμα για όλους.Καλό;

Μάλλον αυτό είναι το μυστικό της καλής διάθεσης της ασθενούς. Το ατελείωτο σούρτα φέρτα του κοινοβίου. Η παρέα και η φροντίδα! Της πήγα δώρο ένα άρωμα και εκείνη ως συνήθως μου χάρισε μια ρόμπα σατέν. Πάντα τέτοια μου χαρίζει. Είτε κελεμπίες, είτε ρομπάκια. 

Μαζί μου είχα για παρέα μια γυναίκα, φίλη μας οικογενειακή, που πριν την επίσκεψη στη θεία μου, κήδεψε τον άντρα της έχοντας την κόρη της και παιδική μου φίλη για δυο μήνες στο νοσοκομείο. Τελειώνοντας από την κηδεία όταν της ανακοίνωσα ότι θα πάω στη θεία μου, μου ζήτησε να την πάρω μαζί μου. Στον δρόμο μου έλεγε πως την βραδιά του γάμου της, πριν 53 χρόνια, έβγαλε το νυφικό και πήγε στο σπίτι της θείας μου να δούνε όλοι μαζί κάποιον αγώνα ποδοσφαίρου. Έτσι και τώρα, μετά την κηδεία του άντρα της με ακολούθησε στο σπίτι για να συμπαρασταθεί η μία στην άλλη. Μεγάλες στιγμές σας λέω... Η θεία μου φυσικά της χάρισε μια ρόμπα μαύρη και την φίλεψε φαγητό σε τάπερ για το σπίτι.

Δεν γίνονται αυτά, σκεφτόμουν όση ώρα οδηγούσα προς στο σπίτι. 

Να σας πω ότι δεν γέλασα προς στιγμήν; Θα σας έλεγα ψέματα.

Από την μια να σκέφτομαι τον τελετάρχη της κηδείας να μας δίνει τον φάκελο και να μας υποδεικνύει τι πρέπει να κάνουμε για να κλίσει υπόθεση και από την άλλη ο βενζινάς στην επιστροφή να επιμένει να βάλω σούπερ ντούπερ αμόλυβδη για καλύτερη επίδοση. Ποια επίδοση του λέω; 

Είναι που η ζωή συνεχίζεται φυσικά. Είναι που ο καθένας πίσω από το τζάμι του αυτοκινήτου σκέφτεται διάφορα και που ακόμα και ένα σαράβαλο σαν το δικό μου αυτοκίνητο χρειάζεται ένα πιο περιποιημένο καύσιμο για να νιώσει τη διαφορά στη επίδοση. Άλλος πάλι μια φίλη. Άλλος μια ρόμπα. Άλλος μια ανάμνηση. Άλλος ένα χαμόγελο. Όλα συνθέτουν μια διαφορετικότητα στην ψυχολογία. Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί για αυτήν, ακόμα και αν είμαστε ασθενείς ή χήρες ή αδιάγνωστοι ή διαγνωσμένοι ή άφραγκοι ή.....ή.....ή.....ή.....

Θα αφιερώσω σε όλους αυτούς που γνωρίζω ότι ζορίζονται αυτές τις μέρες την παρακάτω άρια από το έργο του Villa Lobos , Bachianas Brasileiras No 5* και κυρίως στη φίλη μου που έχει πολύ δρόμο ακόμα....παρέα μόνο με την μητέρα της πλέον.

Περαστικά σε όλους!

*Tarde uma nuvem rοsea lenta e transparente.

Sobre o espao, sonhadora e bela!
Surge no infinito a lua docemente,
Enfeitando a tarde, qual meiga donzela
Que se apresta e a linda sonhadoramente,
Em anseios d'alma para ficar bela
Grita ao cu e a terra toda a Natureza!
Cala a passarada aos seus tristes queixumes
E reflete o mar toda a Sua riqueza...
Suave a luz da lua desperta agora
A cruel saudade que ri e chora!
Tarde uma nuvem rsea lenta e transparente
Sobre o espao, sonhadora e bela!

Aria (from Bachianas Brasileiras No. 5)

(English translation)

Evening, a rosy, slow and transparent cloud
Over the space dreamy and beautiful
The Moon sweetly appears in the horizon,
Decorating the afternoon like a nice damsel
Who rushes and dreamy adorns herself
With an anxious soul to become beautiful
Shout all Nature to the Sky and to the Earth!
All birds become silent to the Moon's complains
And the Sea reflects its great splendor.
Softly, the shining Moon just awakes
The cruel missing that laughs and cries.
Evening, a rosy, slow and transparent cloud
Over the space dreamy and beautiful...