Waoh Oh Oh Oh! Waoh Oh Oh Oh! Waoh Oh Oh Oh!
Waoh Oh Oh Oh! Waoh Oh Oh Oh! Waoh Oh Oh Oh!
I'm crazy flowing over with ideas
A thousand ways to woo a lover so sincere?
Love and hate what a beautiful combination
Sending shivers up and down my spine
For every Casanova that appears
My sense of hesitation disappears
Love and hate what a beautiful combination
Sending shivers up and down my spine
And the lovers that you sent for me
Didn't come with any satisfaction guarantee
So I return them to the sender
And the lovers that you sent for me
Didn't come with any satisfaction guarantee
So I return them to the sender
And the note attached will read
How I love to hate you
I love to hate you
I love to hate you
I love to hate you
Oh you really still expect me to believe
Every single letter I receive
Sorry you what a shameful situation
Sending shivers up and down my spine
I like to read a murder mystery
I like to know the killer isn't me
Love and hate what a beautiful combination
Sending shivers make me quiver
Feel it sliver up and down my spine
And the lovers that you sent for me
Didn't come with any satisfaction guarantee
So I return them to the sender
And the note attached will read
How I love to hate you
I love to hate you
I love to hate you
I love to hate you
..........................................................................................
Άκου τώρα; Άκου τι σκέφτηκε ο στιχουργός και όχι μόνο.
Love and hate what a beautiful combination /Sending shivers up and down my spine!
Παιδιά ο τύπος το φιλοσόφησε το πράγμα. Σκέφτηκε, μόνο αγάπη πολύ ζάχαρη. Μόνο μίσος, πολύ ξινό. Ή από βαρεμάρα θα έσβηνε η σχέση ή από φόνο. Οπότε Ι love to hate you, είναι το καλύτερο. Γλυκόξινο ωσάν το κινέζικο φαγητό και βασανιστήριο. Πρόσθεσε και μια ωραία επαναλαμβανόμενη μελωδιούλα και έτοιμο το άσμα.
Να πως μπορείς να μιλήσεις για το μίσος. Με ένα σουξέ.
Ξέρω. Ξέρω. Όλοι υπέρ άνω είναι και δεν μισούν κανένα και το μίσος είναι του διαβόλου και δείχνει άνθρωπο κακό και επικίνδυνο που θα έλεγε και η γιαγιά μου.
Δεν τα πιστεύουμε αυτά. Έτσι τα λέμε για να γεμίζουμε φιλοσοφικές βραδιές και σελίδες.
Η επικαιρότητα, η ευρωπαϊκή, φανερώνει μίσος με το τσουβάλι. Η τρομοκρατία βγήκε από τα πολιτικά και κοινωνιολογικά εγχειρίδια και σουλατσάρει κάνοντας την πρακτική της σε θέατρα, σταθμούς μετρό, αεροδρόμια, εμπορικά κέντρα.
Καμία αγάπη δεν βλέπω. Εσείς;
Πάστορες, ιερείς και ποιμένες αποτύχατε! Λυπάμαι!
Αστυνομία και στρατό βλέπω στους δρόμους παρέα με ασθενοφόρα και την ιστορία να καταγράφει αιματηρές επετείους τρομοκρατίας. Πλήρης η αποτυχία μοιρασμένη ισόποσα σε όλους. Δεν φταίω δεν υπάρχει. Το μίσος το έχουμε μέσα μας. Και την ευθύνη, επίσης.
Τι κάνουμε; Την πετάμε από πάνω μας με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο ή το ευρωπαϊκό -συμπληρώνω εγώ;». -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι....αναφέρει ο Κορνήλιος Καστοριάδης.
Ο Καστοριάδης έγραψε για το μίσος προς τους άλλους και για το δεύτερο είδος αυτού,δηλαδή το μίσος για τον ευατό μας. Και οι δύο εκφράσεις έχουν ως κοινή ρίζα την αδυναμία μας να δεχτούμε το διαφορετικό. Κατά τη διαδικασία της κοινωνικοποίησης μας και οι δύο διαστάσεις μετριάζονται κατά πολύ μέσα από ένα μόνιμο αντιπερισπασμό των κοινωνικών εποικοδομητικών ασχολιών μας. Για παράδειγμα μέσω του αθλητισμού ή των κοινών πολιτικών αγώνων.
Δυστυχώς όμως μένει υπόλοιπο. 'Οσο και αν αυτές οι διέξοδοι κατευθύνουν και κατευνάζουν την καταστροφική ενέργεια του μίσους ένα μέρος του μένει φυλαγμένο σε μια δεξαμενή έτοιμο να μετατραπεί σε καταστροφική δραστηριότητα που θα στραφεί εναντίον άλλης ομάδας, δηλαδή πόλεμο. Δεν είναι η μοναδική αιτία του πολέμου το μίσος ,αλλά είναι όρος ουσιαστικός και απαραίτητος.
Στην περίπτωση που το εναπομείναν μίσος που φυλάττεται στη δεξαμενή δεν οδηγήσει σε πόλεμο, εκδηλώνεται υπόκωφα με τη μορφή της περιφρόνησης, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.
Η κάθε κοινωνία αναπτύσσει νόμους κανόνες και δομές ενδυναμώνοντας τα σε συνάρτηση της καταστροφικής τάσης των μελών της. Αυτοί οι νόμοι είναι ανώτεροι από τους νόμους, τα πιστεύω και τα έθιμα των άλλων. Έτσι δημιουργείται ένα πλέγμα που θωρακίζει τους συγκεκριμένους ανθρώπους και τους κοινωνικοποιεί προσφέροντας την πλήρη αρμονία στις ψυχικές τους ανάγκες. Ο, οτιδήποτε έξω από αυτό και ξένο σε αυτό, αποτελεί απειλή της ομάδας, του χωριού, της πόλης , της θρησκείας αυτού και απειλή για την ίδια του τη ζωή. Οι κανόνες μας είναι το καλό. Το καλό είναι οι κανόνες μας. Οι κανόνες μας δεν είναι ίδιοι με των άλλων, άρα οι κανόνες τους δεν είναι καλοί. Αποκλεισμός του άλλου λοιπόν. Αδυναμία αποδοχής της διαφορετικότητας.
Στο σήμερα, ο καπιταλισμός οδήγησε σε κατάρρευση των αρχών. Μαζικές εκρήξεις εθνικού και ρατσιστικού μίσους κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα από μια συσπείρωση για λόγους ταύτισης γύρο από τη θρησκεία, το έθνος, την ράτσα. Όλο αυτό φουντώνει το μίσος προς τους ξένους. Οι πολιτισμένοι σαλτάρουν με τον καπιταλισμό. Οι μη ευρωπαίοι με την εισβολή του μοντέρνου τρόπου ζωής και της ιμπεριαλιστικής απειλής. Εθνικός και θρησκευτικός φανατισμός αναπτύσσεται στην πρώτη γραμμή άμυνας-επίθεσης. Οι ευρωπαίοι αποζητούν την επιβολή της ανωτερότητας τους, ανίκανοι να δεχτούν τη διαφορετικότητα. Οι μη ευρωπαίοι νιώθουν την απειλή του πλαισίου των νόμων, κανόνων, εθίμων τους, όλων αυτών δηλαδή που τους κοινωνικοποίησε. Τα παραδοσιακά σημεία αναφοράς τους κονιοποιούνται ως κατώτερα, λανθασμένα, άσχημα, φριχτά, αηδιαστικά,διαβολικά.
Αυτό συμβαίνει όταν μια κοινωνία συναντά μια άλλη. Τρεις πιθανές εκτιμήσεις: οι άλλοι είναι ανώτεροι από εμάς, ή ίσοι, ή κατώτεροι. Στα δυο πρώτα πρέπει να αποποιηθείς τα σημεία αναφοράς σου, ή τουλάχιστον να τα θέσεις υπό αμφισβήτηση. Η τρίτη εκτίμηση, όμως, είναι αυτή που δημιουργεί τις αρνητικές προσεγγίσεις και δυναμώνει την περιφρόνηση, φέρνει τον αποκλεισμό, την απομόνωση, το μίσος, την τρέλα και τον πόλεμο.
Αυτό λοιπόν είναι το μίσος. Η άρνηση της ψυχής να δεχτεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο. Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου γράφει ο Καστοριάδης επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθε ιδέα για μία «διαφανή» κοινωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμενική συμφιλίωση.
Το ίδιο συμβαίνει και στην αγάπη.
Αν τροφοδοτείς το Love to Hate you ,ή πικραμένος είσαι όπως ο στιχουργός, ή έτοιμος για πόλεμο και διάλυση.
Ας προτιμήσουμε, λοιπόν, τo To Love Somebody ή ακόμα καλύτερα To Love Anybody...
Let me throw my love all around you....
Καλό Ξημέρωμα ή Εξημέρωμα με αγάπη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου