Αυτή είναι η παραλία και η καφετέρια που μοιραστήκαμε το Σάββατο και την Κυριακή στο επαγγελματικό ταξίδι με την μπάντα.
Κύθνος!
Λουτρά Κύθνου!
Ο επαναπατρισμός του Αγίου Ιγνατίου.
Δυστυχώς δεν ήρθε όλος. Εκεί είναι και η ένσταση μου. Π.χ.εγώ είμαι θεά κατά γενική ομολογία και δοξάζομαι εδώ και τώρα και ολόκληρη. Σάρκα και οστά.
Ο Ιγνάτιος επέστρεψε στην γενέτειρα του μετά από 300 χρόνια. Γεγονός που αποκλείει βεβαίως βεβαίως την περίπτωση να περπάτησε και να ήρθε ή να ταξίδεψε αεροπορικώς από την Μαριούπολη της Ουκρανίας.
Άδικο!
Γιατί θα πρέπει όλα να γίνονται μετά πολύ θάνατον; Γιατί να μην δοξάζεται με τόσο μεγαλοπρεπείς τελετές ένας άγιος εν ζωή; Γιατί να γίνεται άγιος μετά θάνατον; Και δεν μιλάμε για ασκητική ζωή αλλά για ενεργή δράση. Ο Ιγνάτιος υπήρξε παρών δεν φιλοσοφούσε εκ του μακρόθεν.
Η παραχώρηση του Ιγνάτιου έγινε ύστερα από αίτημα του μητροπολίτη Σύρου.
Ο Ουκρανός παπάς άναψε το πράσινο φως και έτσι ύστερα από μια σειρά χαρτούρας και διατυπώσεων στήθηκε η γιορτή.
Δίκαιο!
Ignatios is back!
Ίαση(ιαματικά λουτρά), δουλειά, παράδοση, θρησκευτική ευλάβεια, άψογη φιλοξενία, όμορφες στιγμές!
Ένα εκτός έδρας ταξίδι μπορεί να θεωρηθεί ως επιπλέον κούραση. Σωστά. Λεφτά από αυτό; Μηδέν. ΚΡΙΣΗ! Τι άλλο όμως υπάρχει στον αντίποδα;
Παίρνοντας πάντα την εκδοχή του μισογεμάτου ποτηριού θεωρώ ότι ένα ταξίδι είναι μοίρασμα. Μοίρασμα και επαφή. Για να μην παρεξηγηθώ εξηγώ πως καλούμαστε να συγκατοικήσουμε, να συνφάγουμε, να τσουγκρίσουμε στην "υγειά μας" , να βουτήξουμε το ψωμί ,κοινώς παπάρα ,σε μια σαλάτα ανά τέσσερις, να σιγουρευτούμε με έναν τηλεφώνημα τα ξημερώματα ότι ο εργένης συνάδελφος ξύπνησε και δεν θα χάσει το καράβι, να νοιαστούμε σε ένα καφεδάκι για το πρόβλημα του συναδέλφου (αν υπάρχει) να ακούσουμε τη χαρά ή τον καημό του , να αναλύσουμε την επικαιρότητα, να κάνουμε μια εκδρομή δηλαδή ,όπως αντίστοιχα ένα ΚΑΠΗ ή ένας σύλλογος Κρητών ή ένας πεζοπορικός όμιλος.
Υπάρχει μια αδελφοποίηση σε αυτά τα ταξίδια.
Ένα ηλεκτρικό σίδερο του ενός, μπορεί να βολτάρει από δωμάτιο σε δωμάτιο εξυπηρετώντας όσους το έχουν ανάγκη. Επίσης, ένα πιστολάκι ή ένα πρεσοσίδερο για τα μαλλιά.
Ένα panadol. Ένα σαμπουάν. Ένα δεκάευρω. Ένας αναπτήρας. Ένα τσιγάρο. Όλα όσα μπορούν να μοιραστούν , μοιράζονται!
Είναι μια αγαπημένη στιγμή όταν από την ξέφρενη ρουτίνα του σπιτιού και των παιδιών με βρίσκει το ξημέρωμα στην μπούκα πόρτα του πλοίου με προορισμό έναν ο, τιδήποτε προορισμό. Και με το πούλμαν. Και στη στεριά δεν με πειράζει. Τα ταξίδια πάντα είναι γαργαλιστικά.
Είναι που έχω τον χρόνο να φτιάξω μια βαλίτσα για τον εαυτό μου. Να πάρω τα πραγματάκια μου, ακόμα και τα παραπάνω, χωρίς να καταπιέζομαι αν θα χωρέσουν στην ίδια βαλίτσα και του Θωμά. Όλος ο βαλιτσοχώρος για το Εγώ μου και την όποια φιλαρέσκεια μου. Χα χα!
Πάρε αυτό και το άλλο και το πάρα άλλο και μήπως και αυτό ή καλύτερα να αφήσω αυτό και να πάρω το άλλο για να πάει με το πρώτο που ταυτόχρονα συνδυάζεται και με το δεύτερο;Και αν κάνει κρύο;
Γυναίκες... Είτε εργασιακό ταξίδι, είτε αναψυχής, είτε ψώνια στη λαϊκή ακριβώς με τον ίδιο τρόπο σκέφτονται.
Αυτό είναι ένα παιχνίδι. Ένα ρουχικο παζλ.
Ένα παζλ που φρεσκάρει τη μνήμη και έτσι βοηθάει και στην γεροντική άνοια. Είναι απλές ασκησούλες για τον εγκέφαλο.
Στην κορυφή της ρουχικής πυραμίδας και κρεμασμένη σε περίοπτη θέση βιώνοντας τη δική της μοναξιά παράλληλα με την μεγαλοπρέπεια της, ποια άλλη από τη στολάρα με τα γυαλιστερά κουμπιά. Είναι η κατακλείδα του βαλιτσιάκου αμπαλάζ. Η κορωνίδα της σκέψης. Αυτή και το τρομπόνι.
Στολάρα, καπέλο, παπούτσια, κάλτσα γαλακτερή και το τρομπόνι. Αν το θέλεις και μια διακριτική περλίτσα Κινέζικης Μαδαγασκάρης για τα αυτάκια ως το πρέπον υπηρεσιακό κόσμημα είναι καλοδεχούμενη. Επίσης ,η εμφάνιση ολοκληρώνεται με το γνωστό λάστιχο για το μαλλί που θα το στραγγαλίσσει σε ένα μινιόν ολοστρόγγυλο μπιφτέκι στο ύψος του σβέρκου ,όπως αυτό που χαρακτηρίζει το όπισθεν του κεφαλιού στις μπαλαρίνες των Μπολσόι! Τρίχες...
Είναι πάντα η ίδια προετοιμασία, αλλά ποτέ δεν βαρυγκομάω να την περνάω.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι 17 χρόνια αλλά πάντα είναι χαρά να συνταξιδεύουμε!
Να καθόμαστε πρώτη του Οκτωβρίου στην ακροθαλασσιά, να γεμίζουμε με νότες τα στενά της χώρας του νησιού, να ακούμε το ευχαριστώ των παππούδων, των δεσποτάδων, να αφήνουμε τα πιτσιρίκια του νησιού να ακουμπούν τα μουσικά όργανα, να...., να.....
Είναι η ψυχοθεραπεία της ψυχοθεραπειας την ψυχοθεραπεία ω ψυχοθεραπεία!
Φιλιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου