ΟΝΕΙΡΟ ΜΑΚΡΙΝΟ

Όνειρο μακρινό με πνίγει από καιρό.
Να σου μιλήσω θέλω,
μα δεν είναι εφικτό.

Μια προσδοκία ανάβει της μνήμης τον ιστό,
γίνετ' ελπίδα, προσμονή,
μα πέφτει στον γκρεμό.

"Σχοινιά" δένουν τη βάση της,
σύνορα και δεσμεύσεις, υποχρεώσεις κι εντολές,
που κόβουν τις ορέξεις.

Γέφυρα πα ν' ανοίξω σε κάποιον ουρανό,
μα πιάνει καταιγίδα
που κόβει τον ειρμό.

Ορίζοντα χαράζω στου ανέμου την ελπίδα,
μα μένει ονειροβάτημα, του δισταγμού κοιτίδα.

Ψάχνω να βρω στα μάτια σου μια απόφαση ζεστή,
αλλά κι εσύ διστάζεις μες την αναστολή.

Σαράκι τρώει το είναι μου,
ξηλώνει την υφή μου
και δείχνει να ριζώνει μέσα στην προσμονή μου.

Σκιές αργοκυλούν στων πόθων τις ορμές,
αλλά στο φως δε βγαίνουνε
και στέκονται στο χτες.

Ημερομηνία γραφής 02/02/2015

Μου το αφιέρωσαν δυο "πολύ καλοί κύριοι" και τους ευχαριστώ.

Ο ένας το παρήγγειλε και ο άλλος έκατσε και το έγραψε!

"Κράτα με να σε κρατώ" δηλαδή.

Είναι μήνας καυτός ο Φλεβάρης,

Ο μήνας των "50 αποχρώσεων του γκρι", ο μήνας του Βαλεντίνου.

Χα!