Φωτεινή Βελεσιώτου
Αυτή η κυρία (δασκάλα στο επάγγελμα) από την Καρδίτσα, ήταν η αποκάλυψη της σημερινής συναυλίας του Μάτσα, στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής.
Σαν μια σύγχρονη Σωτηρία Μπέλλου (απίστευτη ομοιότητα), με την μπάσα ρεμπέτικη φωνή της και με την μετριοπαθή της παρουσία, επισκίασε τον Γιάννη Χαρούλη, την Ανδριάνα Μπάμπαλη και την Ελεωνόρα Ζουγανέλη.
Ο Μάτσας παρουσίασε τα νέα κομμάτια, που έχουν το στυλ του, μαζί με μια μεγάλη και πλούσια ορχήστρα που πρωταγωνιστούσε στο ακορντεόν (Ζερμπίνος: κέντησε) και φυσικά ο Μανώλης Καραντίνης στο μπουζούκι. Πρόκειται για φαινόμενο στο θέμα της τεχνικής, αλλά και στα πονηρά του σόλα.
Ωραία βραδιά, με παλιά και νέα τραγούδια, αλλά και instrumental συνθέσεις.
Εμείς γιατί να μην έχουμε τέτοιες δασκάλες; Να σε εμπνέουν, να μην είναι τόσο ακαδημαϊκές ή θεούσες ή τόσο άσχετες και βλάχες; Εκεί με την εμμονή ,μη και δεν βγει η ύλη!
Μαθητές με στεγνές γνώσεις και μηδέν αναζητήσεις.
Ούτε εκδρομές πολιτιστικές, έστω πεζοπορικές.
Κανείς στα σχολικά χρόνια δεν μας ευαισθητοποίησε. Ο όλος στόχος ήταν οι γνώσεις και ο ανταγωνισμός πιο σχολείο ή πια τάξη την έχει μεγαλύτερη.
Μουσική, θέατρο, σινεμά, ζωγραφική, τραγούδι, βόλτες στη φύση και κουβέντα για το περιβάλλον, δεν ξεστόμισαν οι εκπαιδευτικοί του '80 ,'90.
Έναν-δυο είχαμε της προκοπής και αυτούς τους απαξίωναν κάτι ακαδημαϊκές γραβατο-δήθεν διάνοιες στο αντικείμενό τους, που δεν ήξεραν ούτε αβγό να βράσουν. Περιχαρακωμένοι στα μαθήματα, τίγκα στα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες. Καλοί καθηγητές, αλλά κακομοίρηδες!
Χάθηκε να έχουμε μια ρεμπέτισσα, έναν ροκά, έναν μπλουζιάρη, μια σκιτσογράφο, έναν ερασιτέχνη στιχουργό, έναν κεραμίστα, κάτι βρε παιδί μου...
Εμείς γιατί να μην έχουμε τέτοιες δασκάλες; Να σε εμπνέουν, να μην είναι τόσο ακαδημαϊκές ή θεούσες ή τόσο άσχετες και βλάχες; Εκεί με την εμμονή ,μη και δεν βγει η ύλη!
Μαθητές με στεγνές γνώσεις και μηδέν αναζητήσεις.
Ούτε εκδρομές πολιτιστικές, έστω πεζοπορικές.
Κανείς στα σχολικά χρόνια δεν μας ευαισθητοποίησε. Ο όλος στόχος ήταν οι γνώσεις και ο ανταγωνισμός πιο σχολείο ή πια τάξη την έχει μεγαλύτερη.
Μουσική, θέατρο, σινεμά, ζωγραφική, τραγούδι, βόλτες στη φύση και κουβέντα για το περιβάλλον, δεν ξεστόμισαν οι εκπαιδευτικοί του '80 ,'90.
Έναν-δυο είχαμε της προκοπής και αυτούς τους απαξίωναν κάτι ακαδημαϊκές γραβατο-δήθεν διάνοιες στο αντικείμενό τους, που δεν ήξεραν ούτε αβγό να βράσουν. Περιχαρακωμένοι στα μαθήματα, τίγκα στα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες. Καλοί καθηγητές, αλλά κακομοίρηδες!
Χάθηκε να έχουμε μια ρεμπέτισσα, έναν ροκά, έναν μπλουζιάρη, μια σκιτσογράφο, έναν ερασιτέχνη στιχουργό, έναν κεραμίστα, κάτι βρε παιδί μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου