ΜΙΑ AFTER CONCERT ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ

Όταν σβήνουν τα φώτα αρχίζουν τα φιλιά και τα συγχαρητήρια!
Και ενώ μπαίνεις το μεσημέρι από την πλαϊνή πόρτα για να προβάρεις τον ήχο, τα φώτα και να στήσεις τα όργανα, το βράδυ, στο τέλος δηλαδή, βγαίνεις από μπροστά χαζεύοντας το φωτισμένο θέατρο πίσω σου, νιώθοντας μια συγκίνηση και μια περηφάνια! Ναι, ρε συ τα καταφέραμε! 
Λες, όντως συνέβη;
Αναρωτιέσαι, ήμουν εγώ εδώ ή μήπως ήταν το αστρικό μου σώμα;

Το θέατρο γέμισε και όλοι εμείς νομίζω πιάσαμε το 8/10.

Ήταν από τις πιο εύθυμες και ενθουσιώδεις βραδιές με πολύ καλή διάθεση και κέφι.

Δεν ξέρω αλλά μετά από κάθε έντονη παράσταση θέλω λίγη μοναξιά και ησυχία.

Μάλλον η ένταση των παλμών σε συνδυασμό με τους καφέδες και τα δυνατά φώτα. Ίσως και η ηλικία...

Δεν πήρα λοιπόν το πούλμαν της επιστροφής.

Στη δουλειά επέστρεψα με τα πόδια χαζεύοντας τις βιτρίνες και απολαμβάνοντας μια βόλτα στον άδειο, αλλά αγαπημένο μου Πειραιά. Κάπως έτσι αδειάζει το κεφάλι και φυσικά με μια οδήγηση αργότερα στην παραλιακή προς το σπίτι με την κατάλληλη μουσική, το βραδινό αεράκι και την απόλαυση ενός τσιγάρου!

Στο κτίριο επικρατούσε πανικός.

Γδυσίματα, κουβαλήματα, αναλόγια, παρτιτούρες, όλα να μπουν στη θέση τους μέσα σε ένα κλίμα με έντονες ατάκες γέλιου και χαβαλέ.

Τελικά αξίζει να το ζεις όλο αυτό!

Η σκηνή όταν δεν σε καταπίνει είναι όντως αστραφτερή και μπορεί να σου γεμίσει τις μπαταρίες και την μνήμη για μήνες.

Η αλήθεια είναι πως χρειαζόμουν μια τόνωση και μια ψυχική ανάταση!

Ευτυχώς υπάρχει υλικό της συναυλίας καταγεγραμμένο το οποίο πριν λίγο αποθήκευσα και θα σας το ξεφουρνίσω όταν βρω χρόνο.

Προτού σας καληνυχτίσω να πω, πως όσα χρόνια και αν περάσουν και όσο και αν γίνεται ρουτίνα ενός ωραρίου μια τέτοια εμφάνιση, πάντα έχω/ουμε την ανάγκη όλοι εμείς των ανθρώπων που αγαπάμε, να μας συντροφεύουν ακόμα και για λίγο στα παρασκήνια ή ακόμα καλύτερα σαν ακροατές.

Το νοιάξιμο και η θετική αύρα φτάνει στη σκηνή.

Σας φιλώ γλυκά!