ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

Στον άγνωστο στρατιώτη

Μ’ ακούς δούλε από κει, που είσαι τώρα;

Ναι σε ζηλεύω.

Σε βλέπω ιδρωμένο στ’ ανηφόρι του Βράχου,
να κουβαλάς στη ράχη την Άξια Πέτρα του αφέντη για σένα, Φειδία.
Σε βλέπω σκονισμένο απ’ τη σμίλη του τεχνίτη Ικτίνου,
ζαλισμένο απ’ τις προσταγές του εργοδηγού Καλλικράτη.
Και μέσα σ’ αυτή τη θολούρα δούλε,
προλαβαίνεις να κοιτάζεις λάγνα τις Ατθίδες,
που τρέχουν μόλις τελειώνεις να στολίσουν την εκκλησιά της σοφής παρθένου.
Πού να’ ξερες, πού πατούσες μες την ατυχία σου;
Πού να’ ξερες, τί έφτιαχνες;
Η μοίρα σ’ έταξε στο εργοτάξιο του φωτός.
Ήσουν κι εσύ εκεί!
Δεν πρόλαβες τις δόξες, λεύτερος.
Η μάνα σου πλύστρα,
μπιστικιά στο σπίτι του πρώτου αφέντη,
για το παιδί σου δεν ξέρω.
Μα πάλι σε ζηλεύω,
μη σου φανεί παράξενο.
Για σένα δεν έγραψε κανείς,
κανείς δεν σε φώναξε με τ’ όνομά σου.
Θαρρώ έτσι πως σε αγγίζω με τη σκέψη μου,
κι ας μη μπορώ πια να δω το Βράχο εδώ κάτω στα δυτικά.
Μα ανεβαίνω στο βουνό,
που από δω φτάνει η θωριά μου.
Ξέρεις,
δίπλα στο θρόνο του Πέρση.
Και από’κεί, που στέκομαι, σε βλέπω καθαρά.
Να’σαι σίγουρος δούλε, μ’ ακούς ;

(Κερατσίνι-Πειραιάς)

Γιάννης Καλέντζης
Εικαστικός-Λογοτέχνης-Μουσικός

πηγή:mcnews.gr

........................................................................................................
Στον αφανή ήρωα ή σε αυτά τα μυρμήγκια που δουλεύουν προς όφελος ενός μεγάλου, επιφανή αφέντη ή και για ένα κοινωφελές έργο που ποτέ όμως δε θα φέρει την υπογραφή τους. 
Ποιος όμως μπορεί να τους αφουγκραστεί και να τους γνοιαστεί;
Σεμνοί, τρομαγμένοι από την ανάγκη για επιβίωση, εργάτες με την καθημερινότητα στο τσίμα-τσίμα και μια ζωή στη "σκιά του βράχου".
Αυτόν τον ταπεινό,ειλικρινή και τίμιο "εργάτη" μνημονεύει ο κύριος Γιάννης που με τη σκέψη του τον αγγίζει, αλλά και τον εξυψώνει.
Ένα ποίημα, στον από καιρού εις καιρόν "άγνωστο στρατιώτη".