ΑΝΤΙΟ ΓΙΑΤΡΕ

Έφυγε από τη ζωή ο τακτικός καθηγητής Μαιευτικής- Γυναικολογίας Δημήτρης Χασιάκος

Η επιστημονική κοινότητα και οι συνάδελφοι του και οι εργαζόμενοι του Μαιευτηρίου Ρέα θρηνούν για την πρόωρη απώλεια ενός σπουδαίου επιστήμονα και μοναδικού ανθρώπου, του τακτικού Καθηγητή Μαιευτικής- Γυναικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Δημήτρη Χασιάκου. Τα μακροσκελή βιογραφικά δεν ταιριάζουν στο Δημήτρη Χασιάκο γιατί η ίδια η πορεία του , η επιστημονική και η ανθρώπινη, είναι πλήρης από δεκάδες χιλιάδες τοκετούς , αναρίθμητους ειδικευόμενους που ανδρώθηκαν επιστημονικά και χειρουργικά δίπλα του και ατελείωτες ώρες άοκνης παρουσίας στα χειρουργεία και στις αίθουσες τοκετών. Το κενό που αφήνει η απουσία του είναι αναμφίβολα τεράστιο για τη σπουδαία οικογένεια του αλλά και για την ιατρική κοινότητα και κυρίως τους νέους γιατρούς που τόσο έχουν ανάγκη Καθηγητές που να γνωρίζουν να είναι παράλληλα και χειρώνακτες.

πηγή:peiraikokyma.................................................................................

Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω αυτή την είδηση, για τον γιατρό που μαζί φέραμε στον κόσμο τα δύο μου αγόρια. Είναι δύσκολο όταν ο ασθενής χάνει το γιατρό του, όχι μόνο όταν ο γιατρός χάνει τον ασθενή.

Λιγομίλητος, ειλικρινής, ρεαλιστής, με πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ και με μια στιβαρότητα που το άφηνες το θέμα όλο πάνω του. Αν είχα κάνει ένα παιδί, με την σημερινή του απώλεια δεν ξέρω αν θα αποφάσιζα να μπω χειρουργείο με κάποιον άλλο γιατρό.

Ο Χασιάκος δεν ήταν ο γιατρός που θα ασχολιόταν με την ραγάδα στον αστράγαλο που πιθανόν να οφείλεται στην εγκυμοσύνη, ούτε με την καθημερινότητα της εγκύου, κάθε φορά που η μια ή η άλλη ανασφάλειά της την καταντούν υστερική και λιγόψυχη.Ο γιατρός μου ήταν γιατρός που με την στάση του σε οδηγούσε στην ουσία. Ήταν ο γιατρός γι αυτές που κοιτούσαν πως θα φέρουν στη ζωή ένα γερό μωρό, ούσες οι ίδιες γερές και τα υπόλοιπα βρες τα με τον ψυχολόγο σου κυρία μου. Όχι πως αναχαίτιζε αστείες και ανούσιες ερωτήσεις. Απαντούσε σε όλα. Δεν ήταν απών. Το θέμα όμως ήταν να διεκπεραιώσεις σωστά αυτό που λέγεται εγκυμοσύνη και τοκετός, χωρίς απώλειες. 

Στον δεύτερο μου γιο, αφού σαν σήμερα έφτιαχνα τη βαλίτσα και σαν αύριο πριν επτά χρόνια μπήκα στο Αρεταίειο νηστική και χωρίς νερό για 14 ώρες, με έστειλε σπίτι μου λόγω κωλύματος να ξεκινήσει το δικό μου χειρουργείο, ενώ ήταν σε εξέλιξη ένα άλλο με μεγάλη επικινδυνότητα.
Έτσι ξαναμπήκα στις 22/12/2007 και μέσα σε μια ώρα κρατούσα το μωρό στην αγκαλιά μου.
Ως αντάλλαγμα για αυτό το σούρτα φέρτα με άφησε να φύγω με το μωρό ανήμερα τα Χριστούγεννα, να επιστρέψουμε σπίτι μας, παράτυπα, μια μέρα νωρίτερα. 

Στον πρώτο μου γιο μπήκα στο μαιευτήριο Παρασκευή πρωί και τον γέννησα Κυριακή. Δύσκολη εμπειρία. Η παρουσία του γιατρού ήταν διακριτική και όταν πια κατέρρευσα και του γκρίνιαζα πως δεν έχω άλλη ψυχολογία να συνεχίσω ( μετά από δυο μέρες ), μου είπε την φράση που ακόμα ανασύρω όταν καταρρέω: Φανή, την ψυχολογία εμείς την φτιάχνουμε.

Είχε δίκιο.

Γεια σου γιατρέ και καλό σου ταξίδι!