ΕΝΑ

ΕΝΑ

Μυθιστόρημα του Πασχάλη Λαμπαρδή από τις εκδόσεις Πατάκη,που κυκλοφόρησε φέτος το Φθινόπωρο.

Η πλοκή του μύθου ενδιαφέρουσα.

Οι ανατροπές καλούτσικες.

Έννοιες και προβληματισμοί σχετικά με την αληθινή αγάπη, την δικαίωση ναι ή όχι μέσω παραβατικών συμπεριφορών,την αξιοποίηση του νεκρού χρόνου ενός αριθμού φυλακισμένων σε αναζήτηση του χαμένου τους εαυτού με τη βοήθεια ενός άδικα φυλακισμένου ψυχολόγου, όπως και το πείσμα ενός ικανότατου πολιτικού στο να μην υποκύψει στο στημένο παιχνίδι του συστήματος παραμένοντας ακέραιος.

Γράφει λοιπόν:

Όλα τα μωρά στο μαιευτήριο είναι ίδια. Κανείς δεν έχει την πρόθεση να γίνει εγκληματίας ή φούρναρης, γιατρός ή ληστής. Αυτό που είχαμε όλοι κοινό ήταν η ανάγκη για επιβράβευση  και  φόβο απέναντι στην τιμωρία. Επίσης αντιγράφαμε συμπεριφορές των δικών μας για να καλύψουμε τις ανάγκες μας παίζοντας τέσσερις ρόλους:

• Του θύματος (συνήθως κλαίγοντας, γίνεται το δικό σου)
• Του επικριτή(εστιάζουμε και τονίζουμε τα λάθη των άλλων μόνο και μόνο για να τους κάνουμε να απολογηθούν)
• Του απόμακρου(κλεινόμαστε στον ευατό μας προσπαθώντας να κερδίσουμε την προσοχή των άλλων τους οποίους καθιστάμε και φταίχτες για ό,τι μας συμβαίνει)
• Του επιθετικού(επιβάλλομαι στον άλλο με φωνές και απειλές. Τον φοβερίζω για να μην κάνει ή ζητήσει κάτι. Στην πραγματικότητα όμως ο θυμός είναι καμουφλαρισμένος φόβος)

Αυτοί είναι οι ρόλοι είτε γεννήθηκες σε παράγκα είτε σε παλάτι.