ΘΗΒΑΙΤΙΑΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Ημερολόγιο
Στίχοι-Μουσική:Χρήστος Θηβαίος

Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.

Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.

Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.

Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.

Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.

Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του παραδείσου.

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.

Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.


...................................................................................................................................

"Ήμουν στην κουζίνα του φοιτητικού σπιτιού μου στην Μπολόνια της Ιταλίας και έβλεπα από ένα μεγάλο παράθυρο έναν πλάτανο. Και αισθανόμουν πραγματικά ότι ήμουν πολύ λίγος σαν ύπαρξη, σαν ένταση, σαν πάθος μπροστά του. Θαύμασα τόσο πολύ αυτόν τον πλάτανο που μέσα στη φαντασία μου τον έκοψα κομμάτια και έφτιαξα ένα καράβι για να ταξιδέψω στα όρια του πάθους και της έντονης ζωής. Και να έχω βέβαια πάντα στο μυαλό μου σημειωμένο το γεγονός ότι πρέπει κάθε φορά να ανεβάζω τον πήχη, για να προσπαθώ να τον φτάσω. Γι΄ αυτόν τον λόγο το τραγούδι έχει τον τίτλο «Ημερολόγιο». Είναι μια διαρκής υπενθύμιση..."

......................................................................................................................................

Που σημαίνει ότι αν κοιτάξω και εγώ από το παράθυρο τη βερικοκιά θα μπορέσω να σκεφτώ κάτι σαν το :"Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου

τα λόγια μου πετάει, πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου"; Δεν νομίζω! 

Συμφωνώ όμως με τον στόχο του ημερολογίου του Θηβαίου, αν και ακόμα δεν τα έχω καταφέρει.

Ίσως θα έπρεπε να υπάρχουν Σχολές Ανεβάσματος του Πήχη. Πώς λέμε σχολές γονέων;Ένας ειδικός θα σε ωθεί στο να ανεβάζεις τον πήχη, με στόχο αυτό που θέλεις να γίνεις. Διότι υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν τη θέληση, ούτε και την εικόνα πρόχειρη για να φτιάξουν το diary. 

Μακάρι να είμασταν όλοι τόσο καλόβολοι και να μας αρκούσε ένας πλάτανος με τα κομπαρέλια του (βεβαίως-βεβαίως) για να γίνει το ξύπνημα.

Πάντως ακούγεται ωραίο σαν παραμύθι, ένας πλάτανος τόσο μεγάλος μπροστά σου, που τον κόβεις κομματάκια για να φτιάξεις ένα καράβι, για να ταξιδέψεις στα όρια του πάθους....

Λοιπόν Στέλιο, σήμερα για καληνύχτα θα σου πω πως:

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας άντρας που ζούσε σε μια πολύ όμορφη πόλη της Ιταλίας, την Μπολόνια. Ήταν γλυκός και ονειροπαρμένος και ώρες ατελείωτες έπαιζε την κιθάρα του και τραγουδούσε μπροστά στο παραθύρι, χαζεύοντας έναν ψηλό και καταπράσινο πλάτανο στην αυλή του σπιτιού του. Έννιωθε μεγάλο δέος και θαυμασμό μπροστά στο πελώριο δέντρο, που κοίτα τι ονειρεύτηκε ένα βράδυ... 

Δικό σας!