1899 ΑΠΟ ΜΕΣΑ

Δεν είναι το τραπέζι και οι 2 καρέκλες που είναι παλιά,
είναι το καρεδάκι στο τραπέζι, που στην πορεία ανακαλύψαμε όλοι, ότι είναι μαντήλι που φορούσε η γιαγιά. Μια πλούσια σκιά κάνουν οι λεμονιές και γενικά 
αποτρέπουν τα βλέμματα των απέναντι σπιτιών. Αυτή η αυλή είναι το πιο χρήσιμο κομμάτι του σπιτιού, που όταν ζούσε η γιαγιά είχε το κοτέτσι και το μπάνιο.
Ευτυχώς το κοτέτσι έφυγε και μαζί μέρος των ποντικιών, ζουρίδων,κατσαρίδων και άλλων τέτοιων που παρήγαγαν κραυγές. 

Είναι τα σκαλιά της αυλής που 
οδηγούσαν στον οντά και 
ο μπαμπάς αποφάσισε να μην τα 
γκρεμίσει δίνοντας μια φουτουριστική 
διάσταση τύπου πού οδηγεί αυτή η σκάλα;
O καθένας ας σκεφτεί ό,τι θέλει.
Στο θεό, στο διάολο, στο Milano, στην επιτυχία, στον όλεθρο, κάπου...

Αυτή είναι η είσοδος, που ντυμένη 
με αυτό το βοτσαλωτό μοτίβο, παρέμεινε
με προσωπική παράκληση, ως έχει.
Τέτοια δάπεδα είδα στη Ρόδο και συμπεραίνω, 
είτε ότι ήταν της μόδας, είτε ότι ο μάστορας ήταν Ροδίτης.
Το πουγκί το βρήκα ψάχνοντας τα συρτάρια του σπιτιού,
το γέμισα πέτρες και έτσι στεριώνννννιει η πόρτα που έλεγε και μια 
μαθηματικός στο Λύκειο.(Γιαννακοπούλου νομίζω)

Συρταριέρα, που καλό είναι 
να είμαστε ευγενικοί μαζί της 
γιατί καταρρέει. 

Εδώ στο γκάζι που υπήρχε
η γιαγιά έφτιαχνε τα άπειρα γλυκά
και τα δυο καλύτερά μου: κεθροκεφαλές και τις πιο νόστιμες 
χοντρές λαδοπιωμένες πατάτες τηγανητές.

 Αντικείμενα του πάλαι ποτέ.

Αυτό το πέτρινο τζάκι το ανακάλυψαν τα μαστόρια, 
διότι ήταν όλο καλυμμένο με 1000 στρώσεις ασβέστη, κάτι σαν τους
μπουλμέδες στα πλοία.

Το ημίδιπλο, σιδερένιο, έτσι ήταν τότε οι διαστάσεις των κρεβατιών, ευτυχώς αντέχει ακόμα!

Η σάλα.

Κρεβάτι και μπαούλο, όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου.