Δύσκολο πράγμα, να πρέπει το μουσικό θέμα που ξεκινάει να συμπέσει με π.χ ένα γρήγορο περπάτημα του Charlot, 4 δεύτερα αργότερα.
Ο Λογιάδης ( μαέστρος ) καθιστός, είχε μπροστά του σε μικρή οθόνη την ταινία να τρέχει και όπως πάντα θαυμάσαμε τα πολύ εκφραστικά χέρια του, που πέραν του καρπού δεν παραμένουν απλά ρυθμικά δάχτυλα, αλλά ελίσσονται από τον αντίχειρα μέχρι το μικρό δαχτυλάκι.
Η ορχήστρα είχε αρκετά ομοιογενή ήχο στα έγχορδα και τα ξύλινα πνευστά, ενώ οι περισσότερες αστοχίες, ήταν από τα μπασίματα των χάλκινων πνευστών και την έλλειψη σωστού timing κρουστών, όταν είχε στην ταινία π.χ. πιστολιές.
Πάντως ήταν μια ιδέα πρωτότυπη, που σαν πείραμα θεωρώ ότι πέτυχε.
Τις φωτογραφίες τις τράβηξα στη λούφα,διότι απαγορεύεται και ύστερα από την σύσταση του ταξιθέτη, δεν μπόρεσα να πάρω άλλες.
Βγαίνοντας από το Ηρώδειο και στη διαδρομή για τη στάση του Μετρό, τον μουσικό επίλογο αυτής της βραδιάς ανέλαβαν πλανόδιοι μουσικοί με τα γνωστά,"περπάτα να προλάβουμε, το τραμ το τελευταίο" και " το φέρτε μου ένα μαντολίνο".
Καλό βράδυ... και όνειρα αγνά σαν το βλέμμα του Charlot!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου